Η νόσος του Πάρκινσον, είναι μια πάθηση όπου ένα μέρος του εγκεφάλου υποβαθμίζεται, προκαλώντας πιο σοβαρά συμπτώματα με την πάροδο του χρόνου. Ενώ η πάθηση είναι περισσότερο γνωστή για τον τρόπο που επηρεάζει τον έλεγχο των μυών, την ισορροπία και την κίνηση, έχει επίσης επιδράσεις στις αισθήσεις, την ικανότητα σκέψης, την ψυχική υγεία και πολλά άλλα.
Ο κίνδυνος ανάπτυξης νόσου του Πάρκινσον αυξάνεται με την ηλικία και η μέση ηλικία στην οποία ξεκινά είναι 60 ετών. Είναι συχνότερη στους άνδρες παρά στις γυναίκες. Ενώ η νόσος του Πάρκινσον σχετίζεται συνήθως με την ηλικία, μπορεί να εμφανιστεί σε νέους ενήλικες, αν και αυτό είναι εξαιρετικά σπάνιο. Συχνά οι άνθρωποι αυτοί έχουν έναν γονέα ή αδερφό με την ίδια πάθηση.
Το πιο γνωστό σύμπτωμα της νόσου Πάρκινσον είναι απώλεια ελέγχου των μυών. Ωστόσο, οι επιστήμονες πλέον γνωρίζουν, οτι τα προβλήματα ελέγχου των μυών, δεν είναι τα μόνα συμπτώματα της νόσου.
1. Κινητικά συμπτώματα
Τα κύρια κινητικά συμπτώματα περιλαμβάνουν:
2. Μη κινητικά συμπτώματα
Τα μη κινητικά συμπτώματα, κάποια από τα οποία είναι πρόωρες ενδείξεις εμφάνισης της νόσου, περιλαμβάνουν:
Προς το παρόν, δεν υπάρχει συγκεκριμένη εξέταση για τη διάγνωση της νόσου Πάρκινσον. Η διάγνωση γίνεται από ένα νευρολόγο και βασίζεται στο ιατρικό ιστορικό, την ανασκόπηση των συμπτωμάτων και μια νευρολογική και φυσική εξέταση.
Μπορεί να χρειαστεί χρόνος για τη διάγνωση της νόσου του Πάρκινσον. Ο νευρολόγος μπορεί να συνταγογραφήσει κάποιες από τις παρακάτω εξετάσεις:
Παρόλο που δεν υπάρχει θεραπεία για τη νόσο Πάρκινσον, ορισμένοι τρόποι αντιμετώπισης μπορούν συχνά να ανακουφίσουν ορισμένα συμπτώματα.
1. Φάρμακα για τη νόσο του Πάρκινσον
Τα φάρμακα μπορούν να βοηθήσουν στη θεραπεία των συμπτωμάτων του Πάρκινσον με κάποιον από τους παρακάτω τρόπους:
Η κύρια θεραπεία για το Πάρκινσον είναι η λεβοντόπα. Τα νευρικά κύτταρα χρησιμοποιούν τη λεβοντόπα για να παράγουν ντοπαμίνη προκειμένου να αναπληρώσουν τη μειωμένη παροχή από τον εγκέφαλο.
Συνήθως, η λεβοντόπα λαμβάνεται μαζί με ένα άλλο φάρμακο, που ονομάζεται καρβιντόπα. Η καρβιντόπα, προλαμβάνει ή μειώνει ορισμένες από τις παρενέργειες της λεβοντόπα – όπως η ναυτία, ο εμετός και η χαμηλή αρτηριακή πίεση – και μειώνει την ποσότητα λεβοντόπα που απαιτείταιμ για τη βελτίωση των συμπτωμάτων.
Ο γιατρός μπορεί να συνταγογραφήσει φάρμακα για τη θεραπεία των συμπτωμάτων του Πάρκινσον, όπως:
2. Eν τω βάθει Εγκεφαλική Διέγερση (D.B.S.)
Η θεραπεία αφορά ασθενείς με νόσο του Πάρκινσον που δεν ανταποκρίνονται καλά στα φάρμακα. Κατά τη διάρκεια μιας χειρουργικής επέμβασης, ηλεκτρόδια εμφυτεύονται σε κομμάτι του εγκεφάλου, τα οποία συνδέονται σε μια μικρή ηλεκτρική συσκευή εμφυτευμένη στο στήθος.
Η συσκευή και τα ηλεκτρόδια διεγείρουν ανώδυνα συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου που ελέγχουν την κίνηση με τρόπο που μπορεί να βοηθήσει στη διακοπή πολλών από τα συμπτώματα που σχετίζονται με την κίνηση του Πάρκινσον, όπως το τρέμουλο, η βραδυκινησία και η ακαμψία.
3. Άλλες θεραπείες
Άλλες θεραπείες που μπορούν να βοηθήσουν στη διαχείριση των συμπτωμάτων του Πάρκινσον περιλαμβάνουν:
Η νόσος του Πάρκινσον είναι μια εκφυλιστική πάθηση, που σημαίνει ότι οι επιπτώσεις στον εγκέφαλo επιδεινώνονται με την πάροδο του χρόνου. Ωστόσο, αυτή η κατάσταση συνήθως χρειάζεται χρόνο για να επιδεινωθεί. Οι περισσότεροι ασθενείς, έχουν ένα φυσιολογικό προσδόκιμο ζωής.
Τα πιο χαρακτηριστικά συμπτώματα της νόσου Πάρκινσον, εμφανίζονται όταν τα νευρικά κύτταρα στα βασικά γάγγλια, μια περιοχή του εγκεφάλου που ελέγχει την κίνηση, υποβαθμίζονται ή πεθαίνουν. Κανονικά, αυτά τα νευρικά κύτταρα, ή νευρώνες, παράγουν μια χημική ουσία γνωστή ως ντοπαμίνη. Όταν οι νευρώνες πεθαίνουν ή υποβαθμίζονται, παράγουν λιγότερη ντοπαμίνη, γεγονός που προκαλεί τα προβλήματα κίνησης που σχετίζονται με τη νόσο. Οι επιστήμονες εξακολουθούν να μην γνωρίζουν το τι προκαλεί το θάνατο των νευρώνων.
Οι άνθρωποι με νόσο του Πάρκινσον χάνουν επίσης τις νευρικές απολήξεις που παράγουν νορεπινεφρίνη, τον κύριο αγγελιοφόρο χημικών σημάτων του συμπαθητικού νευρικού συστήματος, το οποίο ελέγχει πολλές λειτουργίες του σώματος, όπως τον καρδιακό ρυθμό και την αρτηριακή πίεση. Η απώλεια της νορεπινεφρίνης, μπορεί να βοηθήσει στην εξήγηση ορισμένων από τα μη κινητικά συμπτώματα του Πάρκινσον, όπως η κόπωση, η ακανόνιστη αρτηριακή πίεση, η μειωμένη κίνηση της τροφής μέσω του πεπτικού συστήματος και η ξαφνική πτώση της αρτηριακής πίεσης, όταν ένα άτομο σηκώνεται από καθιστή ή ξαπλωμένη θέση.
Τα εγκεφαλικά κύτταρα πολλών ανθρώπων με νόσο Πάρκινσον, περιέχουν σωμάτια Lewy, μη φυσιολογικές συσσωρεύσεις της πρωτεΐνης άλφα-συνουκλεΐνης. Οι επιστήμονες, προσπαθούν να κατανοήσουν καλύτερα τις φυσιολογικές και μη φυσιολογικές λειτουργίες της άλφα-συνουκλεΐνης και τη σχέση της με τις γενετικές παραλλαγές που επηρεάζουν το Πάρκινσον και την άνοια με σωμάτια Lewy (LBD).
Ορισμένες περιπτώσεις της νόσου, φαίνεται να είναι κληρονομικές και μερικές περιπτώσεις μπορούν να οφείλονται σε συγκεκριμένες γενετικές παραλλαγές. Ενώ πιστεύεται ότι τα γονίδια παίζουν ρόλο στο Πάρκινσον, στις περισσότερες περιπτώσεις η νόσος δεν φαίνεται να είναι οικογενής. Πολλοί ερευνητές πιστεύουν τώρα ότι το Πάρκινσον προκύπτει από έναν συνδυασμό γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων, όπως η έκθεση σε τοξίνες.
Η νόσος του Πάρκινσον συμβαίνει είτε για γενετικούς λόγους είτε απρόβλεπτα. Δεν είναι δυνατή η πρόληψη και δεν μπορείτε να μειώσετε τον κίνδυνο ανάπτυξης.
