Το ανοσοποιητικό σύστημα διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην άμυνα του οργανισμού έναντι παθογόνων παραγόντων. Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις, το ανοσοποιητικό σύστημα, στρέφεται ενάντια στους υγιείς ιστούς του σώματος. Αυτό οδηγεί στην ανάπτυξη αυτοάνοσων νοσημάτων, μιας ετερογενούς ομάδας παθήσεων με ποικίλα συμπτώματα. Υπάρχουν πάνω από 100 γνωστά αυτοάνοσα νοσήματα. Τα πιο κοινά, περιλαμβάνουν το συστηματικό ερυθηματώδη λύκο, τη ρευματοειδή αρθρίτιδα, τη νόσο του Crohn και την ελκώδη κολίτιδα.
Τα συμπτώματα εξαρτώνται από τον τύπο του αυτοάνοσου νοσήματος.
1. Νοσήματα των αρθρώσεων και των μυών:
2. Νοσήματα του πεπτικού συστήματος:
3. Νοσήματα του δέρματος:
4. Νοσήματα του νευρικού συστήματος:
5. Άλλα συμπτώματα:
Η διάγνωση των αυτοάνοσων νοσημάτων βασίζεται στην ανίχνευση αυτοαντισωμάτων και στην κλινική εικόνα του ασθενούς. Η παρουσία αυτοαντισωμάτων δεν είναι πάντοτε παθολογική. Απαιτείται συνδυασμός της κλινικής εικόνας με τα εργαστηριακά ευρήματα, έτσι ώστε να επιβεβαιωθεί η διάγνωση. Στη συνέχεια, ανάλογα με το όργανο που προσβάλλεται, ίσως απαιτηθεί επιπλέον εργαστηριακός ή/και απεικονιστικός έλεγχος.
Αν και δεν υπάρχει θεραπεία για τα αυτοάνοσα νοσήματα, μπορεί να γίνει διαχείριση των συμπτωμάτων. Ο κάθε ασθενής, έχει ένα μοναδικό γενετικό υπόβαθρο. Επομένως η θεραπεία θα πρέπει να είναι εξατομικευμένη. Ορισμένες θεραπείες για την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων περιλαμβάνουν:
Η εξέλιξη των αυτοάνοσων νοσημάτων, δεν είναι σταθερή. Υπάρχουν περίοδοι ύφεσης και εξάρσεων. Παρόλο που δεν υπάρχει οριστική θεραπεία, η διαχείριση των συμπτωμάτων και η παρακολούθηση από ειδικό μπορούν να βελτιώσουν σημαντικά την ποιότητα ζωής των ασθενών.
Η ακριβής αιτία εμφάνισης των αυτοάνοσων νοσημάτων, παραμένει άγνωστη. Ωστόσο υπάρχουν ορισμένοι παράγοντες, οι οποίοι μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο εμφάνισης αυτοάνοσου νοσήματος.
Αν και δεν είναι δυνατόν να αποφύγετε πλήρως την ανάπτυξη αυτοάνοσου νοσήματος, ορισμένοι ειδικοί προτείνουν κάποιους τρόπους, οι οποίοι θα μπορούσαν να μειώσουν τον κίνδυνο. Αυτοί περιλαμβάνουν:
