Η ηθική παίζει καθοριστικό ρόλο στις σχέσεις γιατί βάζει ένα πλαίσιο πολιτισμού και ανθρωπιάς. Ειδικά σε μια ρομαντική σχέση, όπου ειλικρίνεια, σεβασμός, επικοινωνία, αξιοπρέπεια, ενσυναίσθηση και κατανόηση είναι οι βασικοί πυλώνες.
Η εξαπάτηση και η χειραγώγηση δεν μπορούν να έχουν θέση σε μια σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων. Ακόμα και με την οπτική των κυνικών, ότι οι σχέσεις είναι απλώς μια ανταλλαγή από οφέλη και κόστη, ακόμα και έτσι, ο κώδικας αξιών και ήθους παραμένει ίδιος.
Η ώριμη ρομαντική σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων δεν αφήνει χώρο σε συναισθηματικές προσκολλήσεις, εξαρτήσεις, ασφυκτικές δεσμεύσεις και πιεστικά σύνδρομα. Όμως η υπερκαταναλωτική κοινωνία στην οποία ζούμε, η ατέρμονη επιδίωξη του κέρδους, το fast track σε όλα, η ανοχή σε ανήθικες και ηθικά αμφισβητήσιμες συμπεριφορές στην επίτευξη του στόχου μας, είναι ίσως πλέον ο κανόνας στον χάρτη των σχέσεων.
Ιδανικό σκηνικό δράσης -και όχι πια σε τόσο ακραίες περιπτώσεις- για τους χαρακτήρες της σκοτεινής τριάδας, τον ναρκισσισμό, τον μακιαβελισμό αλλά και την ψυχοπάθεια (σε όλες τις διαβαθμίσεις τους). Άνθρωποι που δεν σταματούν μπροστά σε τίποτα για να πάρουν αυτό που θέλουν, προκαλώντας τραύματα συναισθηματικής φύσεως χωρίς να αναλαμβάνουν καμία ευθύνη για τις πράξεις τους, αλλά και ούτε να νοιάζονται για το κακό που προκαλούν.
Η κυνική ιδεολογία του προσωπικού συμφέροντος, που ισοπεδώνει κάθε ευγένεια, νοιάξιμο, κάθε ανθρωπιά, θεωρώντας ότι οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι, και ως τέτοιοι, μπορούμε να τους φερόμαστε ανάλογα. Χωρίς αιδώ, γιατί αυτή η λογική ταυτίζεται με την εξυπνάδα, τις ικανότητες και την καπατσοσύνη.
Επιλέγουμε ανερυθρίαστα με συνοπτικές διαδικασίες το ποιος συμφέρει καλύτερα τους στόχους μας και αυτό που συχνά λανθασμένα θεωρούμε ανέλιξή μας, με συμμαχίες ανίερες, λυκοφιλίες, εξαπατήσεις, συντροφικότητες συχνά με το ίδιο σκοτεινό κίνητρο. Αυτό είναι το πλαίσιο και ο ικανότερος θα «κερδίσει», χωρίς να κάνουμε δεύτερες σκέψεις ή να νοιαζόμαστε για τους άλλους γύρω μας.
Και οι θιγόμενοι, τα θύματα, προσπαθώντας να καταλάβουν τι τους έχει συμβεί, προσπαθώντας να αναλύσουν την εμπειρία και τα συναισθήματα εισέρχονται σε μια μεγάλη σύγχυση γιατί όλο αυτό σαν βιωματική εμπειρία δεν μπαίνει εύκολα σε λέξεις. Τα μέσα μας να λένε άλλα και η επικρατούσα λογική να τα ακυρώνει.
Τι συμβαίνει όταν κάποιος κάνει σχέση με πρώην φίλου/φίλης
Ναι, δεν μας ανήκουν οι άνθρωποι, και όλοι είναι ελεύθεροι να πράξουν όπως νομίζουν, όμως υπάρχουν όρια. Όταν επιλέγεις να δημιουργήσεις σχέση με πρώην της/του φίλης/ου σου, προσβάλλεις καταρχήν τους ηθικούς κώδικες που διέπουν την φιλία.
Με τους πρώην περισσότερο από συχνά υπάρχουν άλυτα θέματα και μπερδεμένα συναισθήματα, παρόλο που έχει μεσολαβήσει χωρισμός. Τα συναισθήματα σε μια σχέση δεν εξαφανίζονται ως δια μαγείας με την λήξη της σχέσης, ούτε κατά παραγγελία. Έχουν δικό τους χρόνο ζωής και χρήζουν φροντίδας. Ειδικά αν η σχέση δεν ήταν παροδική και είχε μεγάλη διάρκεια.
Σεβόμαστε λοιπόν τα συναισθήματα του/της φίλης/ου μας και δεν τον/την πληγώνουμε καταλύοντας την εμπιστοσύνη που είναι το θεμέλιο σε μια φιλική σχέση. Πόσο μάλλον εάν η σχέση ή ο χωρισμός ήταν τραυματικά. Δεν κάνεις σχέση με αυτόν/η που πλήγωσε τον/την φίλη σου. Συμπάσχεις και συναισθάνεσαι.
Για ποιους λόγους μπορεί κάποιος να κάνει σχέση με πρώην φίλου/φίλης
Οι λόγοι για τους οποίους κάποιος επιλέγει να κάνει σχέση με πρώην του/της φίλης, όποιες και αν είναι οι συνθήκες και οι δικαιολογίες, είναι συχνά η ζήλια, τα χαμηλά αισθήματα αυτοεκτίμησης, ο φθόνος, η μνησικακία και αυτά «παίζουν» και στους δύο συμμετέχοντες.
Η δειλία, η έλλειψη θάρρους να βγεις έξω στον κόσμο, να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου και να ψάξεις εκεί για σύντροφο, οδηγεί στην εύκολη λύση του βολέματος της σχέσης με κάποιον/α από τον φιλικό περίγυρο, όπως και το αίσθημα της παρανομίας αλλά και της εκδίκησης, δημιουργεί έξτρα θετικό πρόσημο στο πάθος. Συχνά μάλιστα καλύπτει και το πραγματικό ενδιαφέρον για τον/την πρώην που αν τοποθετηθεί εκτός πλαισίου, ίσως και να μην ενδιέφερε καθόλου ρομαντικά.
Η μέθοδος, η στρατηγική, συχνά όμοια. Απομάκρυνση από τον/την φίλη/ο, ώστε να υπάρχει η δικαιολογία ότι «δεν είμαστε φίλοι πια». Η δικαιολογία ότι απλώς είναι κοινωνικό ταμπού και ως σύγχρονοι προοδευτικοί ελεύθεροι άνθρωποι δεν υπακούμε σε περιορισμούς, η αλήθεια είναι ότι στην βάση κάθε απόφασης και πράξης, υπάρχει ο χαρακτήρας, η κοσμοθεωρία και οι αξίες του καθενός. Το πόσο τιμά την φιλία, τις ανθρώπινες σχέσεις, τον εαυτό του τελικά.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν υπήρχε πραγματική φιλία και πάντα υπήρχαν τα σημάδια που δήλωναν την ποιότητα της σχέσης. Το γιατί τα αγνοήσαμε έχεις τις αιτίες του, όμως επιπλέον μας αποδίδει και μέρος της ευθύνης για την εξέλιξη και το τέλος της σχέσης.
Η κυνική πεποίθηση στη σύγχρονη κοινωνία ότι δεν οφείλω σε κανέναν τίποτα, είναι βαθιά λανθασμένη. Οφείλουμε στους φίλους μας, σε αυτούς που αγαπάμε αλλά καταρχήν στον εαυτό μας. Να είμαστε ειλικρινείς μαζί του. Να αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις πράξεις μας, να έχουμε επίγνωση για τα κίνητρα μας και να μην τον σύρουμε σε μια ζωή χωρίς αξιοπρέπεια, τιμή και σεβασμό.