Θέλετε να ζήσετε μια ζωή χωρίς τύψεις και με περισσότερη συναισθηματική πληρότητα; Σύμφωνα με ειδικό που φρόντισε πάνω από 1000 ανθρώπους στο τέλος της ζωής τους, υπάρχουν τρία πράγματα που οι περισσότεροι μετάνιωσαν πριν πεθάνουν.
Σχέσεις: Οι 8 συμπεριφορές που δείχνουν ότι μια γυναίκα θα καταλήξει μόνη με τις… γάτες της
Ειδικός που φρόντισε πάνω από 1000 ανθρώπους πριν τον θάνατο τους μοιράζεται τα τρία πράγματα που μετάνιωσαν
Καθώς περνούν τα χρόνια και οι ρυθμοί της καθημερινότητας μάς παρασύρουν, συχνά ξεχνάμε τι έχει πραγματικά σημασία. Ακούμε για τη «ζωή με νόημα» ή την «αληθινή ευτυχία», αλλά σπάνια παίρνουμε χρόνο να αναρωτηθούμε τι σημαίνουν αυτά για εμάς. Κι όμως, όσοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με το τέλος είχαν την ευκαιρία να κάνουν αυτό ακριβώς: έναν απολογισμό. Τα λόγια και οι εμπειρίες τους δεν είναι απλώς συγκινητικά, είναι πολύτιμα μαθήματα ζωής για όλους εμάς που έχουμε ακόμη χρόνο να αλλάξουμε πορεία.
«Στο τέλος της ζωής, δεν έχει σημασία ποιος είσαι ή πόσα χρήματα έχεις», αναφέρει η Suzanne O’Brien, η οποία ρίχνει φως στον ψυχικό κόσμο των ανθρώπων που πεθαίνουν.
Έχει βρεθεί στο πλευρό πάνω από 1.000 ανθρώπων σε όλο τον κόσμο στις τελευταίες τους στιγμές, από τις ΗΠΑ μέχρι την Ταϊλάνδη και τη Ζιμπάμπουε. Η O’Brien, πιστοποιημένη νοσηλεύτρια, ένιωσε έντονα την παρόρμηση να περάσει στον τομέα της ανακουφιστικής φροντίδας πριν από περισσότερες από δύο δεκαετίες. Έκτοτε εργάστηκε ως νοσηλεύτρια ογκολογίας, προσφέροντας συναισθηματική και σωματική υποστήριξη σε όσους βρίσκονται στο τέλος της ζωής, βοηθώντας τους να διαχειριστούν τη θλίψη τους.
Το πρόσφατο βιβλίο της O’Brien, «The Good Death», στοχεύει να εξοικειώσει τον κόσμο με την πραγματικότητα του θανάτου και την ανάγκη να σχεδιάζουμε για το τέλος. Το βιβλίο μοιράζεται επίσης σοφίες από τους ασθενείς της O’Brien και κοινά μοτίβα που εμφανίζονται στους ανθρώπους που πεθαίνουν, πολλοί από τους οποίους βιώνουν «πνευματικές στιγμές αποκάλυψης» για τη ζωή τους, που, όπως αναφέρει, μπορούν να μας διδάξουν κάτι όλους.
«Άρχισαν να μιλούν για τα ίδια πράγματα», επισημαίνει η O’Brien στο Fortune. «Γιατί στο τέλος της ζωής, δεν έχει σημασία ποιος είσαι ή πόσα χρήματα έχεις. Τίποτα από αυτά δεν έχει αξία. Αυτό που μετράει είναι τι έμαθαν, τι μετάνιωσαν, τι δεν έκαναν και τι φοβήθηκαν να κάνουν».
Σε συνέντευξή της στο Fortune, η O’Brien εξηγεί τις τρία βασικά πράγματα που μετανιώνουν οι ασθενείς της στο τέλος της ζωής τους και πώς αυτές οι αποκαλύψεις έχουν επηρεάσει την ίδια.
Ποιος είναι ο κανόνας του 37% που βοηθά να πάρουμε σωστές αποφάσεις
1. «Δεν έζησα σύμφωνα με τον σκοπό μου»
Στο τέλος της ζωής, πολλοί άνθρωποι μοιράζονται όσα δεν έκαναν, ενώ ήξεραν πως πάντα ήθελαν να τα κάνουν, εξηγεί η O’Brien.
«Όλοι είμαστε εδώ για κάποιο σκοπό και όλοι έχουμε χαρίσματα και όταν δεν τα μοιραζόμαστε και δεν δρούμε σύμφωνα με αυτά, τότε έρχεται η μεγάλη μεταμέλεια», αναφέρει η O’Brien. Το να μη «βουτάμε στο άγνωστο» ή να μην δοκιμάζουμε κάτι καινούριο, συνδέεται με την αντίληψη της αφθονίας, εξηγεί.
Όταν θεωρούμε τον χρόνο μας ιερό και περιορισμένο, φοβόμαστε λιγότερο να δράσουμε για κάτι που μας ενθουσιάζει.
«Ένα από τα πράγματα που δεν γνωρίζουμε είναι πόσες μέρες έχουμε», τονίζει. «Όταν νιώσεις αυτό το συναίσθημα, όταν έχεις κάτι που θέλεις να κάνεις, μην αφήνεις το “εγώ”, το κομμάτι σου που φοβάται, να το καταπνίξει».
Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μπούμε σε υπαρξιακή κρίση για το σκοπό της ζωής μας. Σκέψου έναν στόχο που δεν έχεις υλοποιήσει και κάνε μικρά βήματα προς την κατεύθυνση αυτή. «Αν έκανες ένα πράγμα κάθε μέρα προς έναν ευθυγραμμισμένο στόχο που θέλεις να πετύχεις, σε έναν μήνα θα είχες κάνει 30 πράγματα», επισημαίνει η O’Brien.
Χρυσό χρώμα: Τι συναισθήματα προκαλεί στους άλλους όταν το φοράμε
2. «Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να αγαπηθεί πλήρως και δεν αγάπησα τους άλλους χωρίς όρους»
Πολλοί άνθρωποι στο τέλος της ζωής μετανιώνουν που δεν ήταν αρκετά ευάλωτοι ώστε να επιτρέψουν στον εαυτό τους να αγαπηθεί και να προσφέρουν αγάπη. Συχνά μοιράζονται ότι δεν κατάφεραν να φτάσουν σε ένα επίπεδο συγχώρεσης με κάποιον άλλον ή με τον ίδιο τους τον εαυτό, αναφέρει η O’Brien. Είναι σημαντικό να δείχνουμε επιείκεια στον εαυτό μας, να ξέρουμε πότε να αναλαμβάνουμε την ευθύνη και να αφήνουμε πίσω την ενοχή, προσθέτει.
Η O’Brien ενθαρρύνει τους ασθενείς της να φανταστούν τη χρονική στιγμή με την οποία δυσκολεύονται να συμφιλιωθούν και να αναρωτηθούν αν έκαναν ό,τι μπορούσαν εκείνη τη στιγμή, με τις πληροφορίες και τους πόρους που διέθεταν.
«Όταν κουβαλάς συναισθηματικό βάρος, σε κρατά παγιδευμένο», τονίζει. «Μας συμβαίνουν πράγματα και αν δεν μπορούμε να τα επιλύσουμε, αν κρατάμε θυμό ή πικρία, ή αν πιστεύουμε ότι κάτι που περάσαμε θα καθορίσει το υπόλοιπο της ζωής μας, η συγχώρεση είναι το εργαλείο της μεταμόρφωσης».
Η εύρεση τρόπων για να επιλύουμε συναισθηματικά ζητήματα και διαπροσωπικές δυσκολίες κατά τη διάρκεια της ζωής μπορεί να μας βοηθήσει να δημιουργήσουμε πιο αυθεντικές σχέσεις, αναφέρει η O’Brien. «Μην φτάσετε στο τέλος της ζωής σας για να δείξετε επιείκεια στον εαυτό σας», τονίζει, και εστιάστε στο μάθημα που έφερε η μεταμέλεια.
Η θεραπεία και η ενσυνειδητότητα είναι συνήθη εργαλεία που βοηθούν να ξεπεράσουμε την πικρία και να χτίσουμε βαθύτερες σχέσεις.
Ο Νο1 κανόνας για να γίνετε πιο έξυπνοι, σύμφωνα με τη νευροεπιστήμη
3. «Δεν εκτίμησα το παρόν»
Άνθρωποι στο κρεβάτι του θανάτου αναγνωρίζουν το τέλος της ζωής και, κάποιες φορές για πρώτη φορά, τα μικρά δώρα που προσφέρει η καθημερινότητα και τα οποία συχνά περνούν απαρατήρητα.
Οι ερευνητές έχουν μελετήσει αυτή την αναγνώριση και την έχουν συνδέσει με την επιστήμη της ενσυνειδητότητας και του δέους, που δείχνει ότι η εκτίμηση της παρούσας στιγμής και η επίγνωση του περιβάλλοντος μπορούν να ηρεμήσουν το μυαλό και το σώμα.
«Δεν είναι να μη χάνεις τις μεγάλες στιγμές, αλλά να μη χάνεις εκείνες που υπάρχουν κάθε μέρα, τις στιγμές χαράς και ευγνωμοσύνης… τα πουλιά που κελαηδούν έξω, ένας περίπατος στο πάρκο ή το να βρίσκεσαι σε μια καταπληκτική πόλη γεμάτη ενέργεια», επισημαίνει η O’Brien.
Αυτή η περιέργεια και η παρουσία μπορούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να ζουν αυθεντικά και να ανοιχτούν σε εμπειρίες που φέρνουν χαρά.
«Άλλαξα εντελώς τη ζωή μου όταν άρχισα να εργάζομαι για το τέλος της», αναφέρει η O’Brien. «Το μυαλό μας μάς κρατά κολλημένους. Είναι σαν τη δική μας μικρή φυλακή, αν το επιτρέψουμε».