Η αποδοχή της πραγματικότητας ότι όλοι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε είναι ένα σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση της εκτίμησης της ζωής που μας απομένει να ζήσουμε. Με μία απλή φράση, μόνο δύο λέξεις, μπορείτε να ζήσετε μία ευτυχισμένη ζωή και να δείτε τα πράγματα και όλες τις καταστάσεις που βιώνετε με «διαφορετικό μάτι».
Ο θάνατος εξακολουθεί να είναι θέμα ταμπού. Αποφεύγουμε να συζητάμε γι’ αυτόν. Γιατί όμως ο θάνατος μας φοβίζει τόσο πολύ; Γιατί δεν μιλάμε για τον θάνατο;
Ο θάνατος είναι εδώ, είναι δίπλα μας. Είναι μία σκληρή αλήθεια, αλλά δεν τολμάμε να την αντιμετωπίσουμε κατάματα. Φυσικά, δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε πότε ακριβώς θα συμβεί, αλλά μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι θα συμβεί.
Και αυτό δεν χρειάζεται να μας θλίβει, αλλά το αντίθετο. Πρέπει να μας κινητοποιεί να ζήσουμε πραγματικά, να ζήσουμε μία πληρέστερη και πλουσιότερη ζωή, χωρίς γκρίνιες, ανούσιους καυγάδες και τσακωμούς.
Η συγγραφέας και ειδική για το τέλος της ζωής Alua Arthur μίλησε γι’ αυτό το θέμα στο podcast «The Happiness Lab» που φιλοξενεί η καθηγήτρια ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Yale Laurie Santos.
Όπως είπε η Alua Arthur, μόλις δύο λέξεις μπορούν να σας βοηθήσουν να κάνετε τις υπόλοιπες μέρες της ζωής σας πιο ικανοποιητικές και πιο ουσιαστικές.
Ποια είναι η απλή φράση που βοηθά να ζήσετε μια πιο ευτυχισμένη ζωή
Η συμβουλή της Arthur: Σταθείτε μπροστά σε έναν καθρέφτη, κοιτάξτε τα μάτια σας και επαναλάβετε στον εαυτό σας: «Θα πεθάνω».
Η άσκηση αυτή μπορεί να είναι «λίγο συγκρουσιακή», παραδέχτηκε η Arthur, αλλά, όπως είπε η ίδια, η αλλαγή νοοτροπίας μπορεί να έχει πολλά ευεργετικά αποτελέσματα.
«Αν μπορούμε να γίνουμε πιο άνετοι με το γεγονός ότι η ζωή και ο θάνατος συμβαίνουν, ίσως χαλαρώσει λίγο ο «φόβος» του θανάτου» είπε η ίδια στο podcast.
Η αποδοχή της θνησιμότητας οδηγεί τους ανθρώπους να είναι πιο συμπονετικοί, προσεκτικοί και να οδηγούνται στην επίτευξη των στόχων τους στη ζωή, δήλωσε η καθηγήτρια ψυχολογίας Δρ Santos.
Η Arthur έχει ιδρύσει έναν οργανισμό υποστήριξης για το τέλος της ζωής με όνομα «Going With Grace» και έδρα το Λος Άντζελες, ενώ έχει γράψει και το βιβλίο «Briefly Perfectly Human: Making an Authentic Life by Getting Real About the End», το οποίο εκδόθηκε πρόσφατα.
Η Arthur έχει μιλήσει σε εκατοντάδες άτομα για τα τελευταία στάδια της ζωής τους. Ένα από τα βασικά της συμπεράσματα:
Πολύ συχνά, οι άνθρωποι επικεντρώνονται στην προσπάθεια να κατασκευάσουν νόημα στη ζωή τους, αντί να βρίσκουν νόημα στα «μικρά πράγματα που τους φέρνουν χαρά.
Η έννοια της επίγνωσης του θανάτου, ή της υπενθύμισης της θνητότητάς σας, χρονολογείται τουλάχιστον από την αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή φιλοσοφία. Μπορεί να βάλει τη ζωή σας σε προοπτική και να σας παρακινήσει να αξιοποιήσετε στο έπακρο ό,τι έχετε, πρόσθεσε η Jodi Wellman, συγγραφέας του βιβλίου «You Only Die Once: How to Make It to the End with No Regrets», κατά τη διάρκεια του επεισοδίου του podcast.
«Μια εκπληκτική ζωή δεν μας συμβαίνει έτσι απλά. Πρέπει να αναλάβουμε δράση προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά μερικές φορές το να κάνουμε αυτό το τολμηρό βήμα, χρειάζεται όντως θάρρος», δήλωσε η Wellman.
Το αγαπημένο της αντικείμενο είναι ένα νόμισμα με χαραγμένη τη λατινική φράση memento mori, που σημαίνει «Θυμήσου ότι πρέπει να πεθάνεις». Κάθε φορά που βρίσκει το νόμισμα στην τσάντα της, η Wellman λέει στον εαυτό της: «Θα πεθάνω σύντομα».
Είναι ακριβώς αυτή η μικρή, διακριτική υπενθύμιση που λέει: «Ω, ναι, σωστά, είμαστε προσωρινοί».
Σύμφωνα με τη Wellman, για να ζήσετε μια πιο ικανοποιητική ζωή, βοηθάει να προβλέψετε πιθανές τύψεις για παραλείψεις ή «προ-τύψεις» – πράγματα που θα θέλατε να είχατε κάνει αλλά τελικά δεν τα κάνατε ποτέ.
Ξαπλώστε στο κρεβάτι, πάρτε μια βαθιά ανάσα και εντοπίστε τις προ-μετανιώσεις σας, πρότεινε. Κάντε μια λίστα, κυκλώνοντας τις καταχωρήσεις που σας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα. Στη συνέχεια, μπορείτε να αρχίσετε τον καταιγισμό ιδεών για την επόμενη κίνησή σας.
«Η αμείλικτη επίγνωση των προ-πληγμών σας μπορεί να αλλάξει την πορεία της ζωής σας» τόνισε η Wellman. Και πρόσθεσε πως «Αυτό συμβαίνει επειδή δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε τα μονοπάτια στα οποία βρισκόμαστε και να παραιτηθούμε από τη λύπη για την παράλειψη. Δεν χρειάζεται απλώς να φανταζόμαστε τα μονοπάτια που δεν ακολουθήσαμε».