Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ και του Έξετερ εντόπισαν ένα γονίδιο που ενδέχεται να ευθύνεται για τις αγχώδεις διαταραχές. Τα αποτελέσματα της έρευνας θα μπορούσαν ενδεχομένως να οδηγήσουν σε θεραπεία.
Οι αγχώδεις διαταραχές είναι σύμπλεγμα ψυχικών διαταραχών, που χαρακτηρίζονται από σημαντικά και ανεξέλεγκτα συναισθήματα άγχους και φόβου έτσι ώστε η κοινωνική, επαγγελματική και προσωπική λειτουργία ενός ατόμου να επηρεάζεται σημαντικά.
Αλλάζοντας ένα γονίδιο, οι ερευνητές κατάφεραν να μειώσουν τα επίπεδα άγχους σε ζωικά μοντέλα, και φάνηκε μία πιθανή συσχέτιση με τις αγχώδεις διαταραχές.
Ποιες είναι οι αγχώδεις διαταραχές
Σύμφωνα με τον ψυχίατρο Σπύρο καλημέρα οι αγχώδεις διαταραχές είναι:
- Ειδικές φοβίες, π.χ. υψοφοβία ή αραχνοφοβία
- Αγοραφοβία.
- Κοινωνική φοβία ή κοινωνικό άγχος
- Διαταραχή πανικού
- Γενικευμένη αγχώδης διαταραχή
- Διαταραχή μετατραυματικού στρες
Πώς τα microRNAs επηρεάζουν το στρες και τις αγχώδεις διαταραχές
Οι ερευνητές έστρεψαν επίσης την προσοχή τους προς τα microRNAs (miRNAs), τα οποία είναι ένα σύμπλεγμα μικροσκοπικών μορίων που συνδέονται με το αγγελιοφόρο RNA (mRNA), εμποδίζοντάς το να παράγει πρωτεΐνες. Τα συγκεκριμένα miRNAs έχει αποδειχθεί ότι ρυθμίζουν πρωτεΐνες που εμπλέκονται στη λειτουργία της αμυγδαλής, που είναι υπεύθυνη για τα συναισθήματα και συνδέεται με τις αγχώδεις διαταραχές. Έτσι λοιπόν, οι ερευνητές θέλοντας να συλλέξουν περαιτέρω πληροφορίες, προκάλεσαν στρες σε ποντίκια και ύστερα συνέλεξαν δείγματα από τις αμυγδαλές τους προς ανάλυση.
Όπως αναφέρει το IFL Science, οι ερευνητές συνέκριναν τα δείγματα που ελήφθησαν από τα αγχωμένα ποντίκια με εκείνα που ελήφθησαν από μια ομάδα ελέγχου, προκειμένου να εντοπίσουν διαφορές στην εγκεφαλική δραστηριότητα. Διαπίστωσαν ότι το miR483-5p, ένα είδος μορίου miRNA, ήταν αυξημένο μετά την εισαγωγή του στρεσογόνου παράγοντα, το οποίο με τη σειρά του κατέστειλε ένα γονίδιο που ονομάζεται Pgap2.
Αυτό το γονίδιο πιστεύεται ότι παίζει ρόλο στην ανάπτυξη συμπεριφορών που σχετίζονται με το άγχος και το miR483-5p δρα ως ρυθμιστής αυτού του γονιδίου, διαχειριζόμενο την απόκριση της αμυγδαλής στο στρες. Ως αποτέλεσμα, η ομάδα υποψιάζεται ότι αυτή η οδός μπορεί να έχει άμεσο ρόλο στην εκδήλωση των συμπτωμάτων άγχους.
Οι ανακαλύψεις που έκανε η ομάδα για τις αγχώδεις διαταραχές θα μπορούσαν ενδεχομένως να δημιουργήσουν ευκαιρίες για νέες θεραπευτικές επιλογές για τα άτομα που βιώνουν άγχος. Αν και τα φάρμακα κατά του άγχους είναι προσβάσιμα, η αποτελεσματικότητά τους είναι περιορισμένη, με λιγότερο από το 50% των ασθενών να επιτυγχάνουν πλήρη ανάκαμψη μετά τη χορήγησή τους.
Με πληροφορίες από το πανεπιστήμιο Bristol