Όλοι οι γονείς προσπαθούμε σκληρά να είμαστε τέλειοι για τα παιδιά μας και να κάνουμε σωστά πράγματα κάθε μέρα, αλλά δεν είναι δυνατόν να τα καταφέρνουμε όλα τέλεια. Σταματήστε λοιπόν να ασκείτε αυτή την τρελή πίεση στον εαυτό σας για να πετύχετε το ανέφικτο.
Αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό είναι να δώσουμε στον εαυτό μας την άδεια να τα θαλασσώσει στην πορεία.
Ναι, ακόμα και ως γονείς. Γιατί σε αντίθεση με την αφήγηση που έχουν διδαχθεί οι περισσότεροι άνθρωποι σχετικά με τη σημασία του να είναι κανείς “τέλειος”, στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν μύθο. Και όσο πιο γρήγορα καταρρίψουμε αυτόν τον μύθο και αγκαλιάσουμε την τέλεια ατέλειά μας, τόσο πιο γρήγορα θα ξεκλειδώσουμε τις πραγματικές μας δυνατότητες και θα ευδοκιμήσουμε πραγματικά.
7 φράσεις που δεν πρέπει να λέτε ποτέ στα παιδιά σας
Η αλήθεια είναι ότι όλοι φοβόμαστε ότι θα τα κάνουμε θάλασσα σε κάποιο επίπεδο. Επειδή κανείς δεν θέλει να φαίνεται ή να αισθάνεται ανίκανος, αδέξιος ή ανόητος. Ειδικά ένας γονιός.
Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι κανένας από εμάς δεν πρόκειται να τα καταφέρει όλα κάθε φορά. Και δεν πρόκειται να έχουμε όλες τις απαντήσεις.
Θα λέμε και θα κάνουμε συχνά λάθος πράγματα, αλλά αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα. Μην ανησυχείτε.
Οπότε, κάντε στον εαυτό σας μια χάρη, αργά ή γρήγορα, και αντικαταστήστε αυτή την ενοχλητική φωνή στο κεφάλι σας που λέει ότι τα λάθη είναι κακά με μια πιο δυνατή, πιο ενδυναμωμένη φωνή που λέει ότι τα λάθη είναι στην πραγματικότητα η πύλη για την αλλαγή και την επιτυχία.
Γιατί όταν το πιστεύουμε αυτό και το διαμορφώνουμε – και τελικά το διδάσκουμε – στα παιδιά μας, αυτό είναι που αλλάζει το παιχνίδι.
Ο Βρετανός συγγραφέας Neil Gaiman είχε πει: «αν κάνεις λάθη, τότε κάνεις νέα πράγματα, δοκιμάζεις νέα πράγματα, μαθαίνεις, ζεις, πιέζεις τον εαυτό σου, αλλάζεις τον εαυτό σου, αλλάζεις τον κόσμο σου. Κάνεις πράγματα που δεν έχεις κάνει ποτέ πριν, και το πιο σημαντικό, κάνεις κάτι».
Και όλα αυτά ισχύουν και στη γονεϊκότητα. Και παρόλο που όλοι προσπαθούμε τόσο συνειδητά όσο και υποσυνείδητα να είμαστε οι τέλειοι γονείς και να μεγαλώσουμε τα τέλεια παιδιά, απλά δεν είναι εφικτό.
Αφήστε τους γονείς να κάνουν λάθη
Ακούστε μία συμβουλή από μια μαμά δύο 20άρηδων κοριτσιών που ασχολείται με το θέμα της γονεϊκότητας για πάνω από δύο δεκαετίες: Μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας, ως γονείς, το πράσινο φως να κάνουμε λάθη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που πρέπει να δώσουμε στα παιδιά μας την άδεια να κάνουν το ίδιο. Γιατί αυτός είναι ο θεμελιώδης τρόπος με τον οποίο όλοι μαθαίνουμε να επιμένουμε.
Σήμερα βλέπουμε έναν κόσμο γεμάτο με αγχωμένα παιδιά, πολλά από τα οποία διανύουν τον δρόμο τους στη ζωή με την πολύ λανθασμένη αντίληψη ότι για να προχωρήσουν σε αυτόν τον κόσμο, πρέπει να είναι τέλεια, να παίζουν στην ομάδα, να βάζουν πολλά καλάθια ή γκολ για να μην τα κοροϊδεύουν οι άλλοι αθλητές και ο προπονητής, να κάνουν 2-3 αθλήματα, να είναι σε όλα τα μαθήματα και στις εξετάσεις τους άριστοι.
Και μαντέψτε από ποιον το πήραν αυτό; Μαντέψτε ποιος βάζει τον πήχη πολύ ψηλά;
Εμείς. Εμείς είμαστε αυτοί που βοηθάμε τα παιδιά μας να γράψουν αυτή την ιστορία και αυτό τα σακατεύει γιατί είναι ένας απαρχαιωμένος και αδύνατος τρόπος σκέψης που το μόνο που κάνει στα παιδιά μας είναι κάποια στιγμή να καταρρεύσουν.
Όλοι θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας
Κοιτάξτε, όλοι θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Προφανώς. Θέλουμε να πετύχουν και να ευδοκιμήσουν και να διαπρέψουν, αλλά δεν πρόκειται να το κάνουν αυτό σύμφωνα με τον ρυθμό κάποιου άλλου – θα το κάνουν μόνο όταν είναι έτοιμα. Το να προσπαθείτε να το επιβάλλετε δημιουργεί μόνο εχθρότητα μεταξύ εσάς και αυτών.
Το να θέτετε άδικες προσδοκίες ανάλογα με το πώς αναπτύσσονται τα άλλα παιδιά είναι απλώς μη ρεαλιστικό και δημιουργεί ένα απαίσιο προηγούμενο. Γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας ακριβώς εκεί που βρίσκονται. Και να κάνουμε το ίδιο και για τους εαυτούς μας.
Μεγαλώστε τα παιδιά σας όπως οι Βίκινγκς – Το μοντέλο ανατροφής που θα τα κάνει ευτυχισμένα
Πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά μας να νιώθουν την υποστήριξή μας και την υπομονή μας, γιατί όταν ξέρουν ότι τα έχουν αυτά, τότε είναι που αρχίζουν να ανθίζουν. Και όταν νομίζουν ότι δεν έχουν την υποστήριξη και την αποδοχή μας, τότε είναι που μαραίνονται.
Όταν τα παιδιά μας αρχίζουν να δίνουν υπερβολική προσοχή στο τι κάνουν όλοι γύρω τους, τότε συνήθως βγαίνει στην επιφάνεια το μεγάλο σύμπλεγμα κατωτερότητας. Και το ίδιο ακριβώς μπορούμε να πούμε και για εμάς τους γονείς.
Δεν είναι μόνο τα παιδιά που χρειάζονται υπενθύμιση
Το άλλο πράγμα που πρέπει να αποφύγουμε και είναι εξίσου σημαντικό με το να μην συγκρίνουμε τα παιδιά μας με τα άλλα παιδιά, είναι να μην συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους γονείς.
Ειδικά όταν τα παιδιά σας πάνε στο σχολείο και εκτεθείτε σε όλους τους τύπους γονέων. Αντισταθείτε σε αυτή την παρόρμηση, γιατί θα σας κάνει να αμφισβητείτε κάθε σας απόφαση. Για να μην αναφέρουμε ότι το να συγκρίνετε τον εαυτό σας με άλλους γονείς δεν θα σας κάνει ποτέ καλύτερο γονέα.
Και είναι δύσκολο, το ξέρω, γιατί όταν αρχίζετε να αλληλεπιδράτε με άλλες μαμάδες και μπαμπάδες και παιδιά σε καθημερινή βάση, ο πειρασμός είναι μεγάλος να συγκρίνετε τον εαυτό σας και το δικό σας στυλ ανατροφής με όλους τους άλλους γονείς που συναντάτε.
Μαθαίνετε πόσοι διαφορετικοί τύποι γονέων και στυλ ανατροφής υπάρχουν, πράγμα που αναπόφευκτα σας οδηγεί στο να αναρωτηθείτε για το πώς ανατρέφετε τα δικά σας παιδιά.
Θα πιάσετε τον εαυτό σας να προσπαθεί να προσαρμόσει όλες τις προσεγγίσεις που χρησιμοποιούν οι άλλοι γονείς, προσδοκώντας ότι θα έχετε τα ίδια αποτελέσματα.
Και ενώ μερικές θα λειτουργήσουν, άλλες σίγουρα θα αποτύχουν. Και αυτό μπορεί να σας οδηγήσει στο να παίρνετε κακές αποφάσεις για τη διαπαιδαγώγηση με βάση μόνο το πώς κάτι λειτούργησε για κάποιον άλλον, κάτι που είναι απλά χαζό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να αντισταθείτε στην παρόρμηση να ακολουθήσετε.
Έτσι, να θυμάστε, καθώς ξεκινάτε αυτό το μακρύ και όμορφο και πάντα δύσκολο ταξίδι, η καμπύλη μάθησης για εμάς τους γονείς είναι σχεδόν τόσο ευρεία όσο και για τα παιδιά μας.
Γιατί δεν υπάρχει ούτε τέλειο μονοπάτι, ούτε τέλειο παιδί και σίγουρα ούτε τέλειος γονιός, αλλά αληθινός γονιός.
Το σπουδαιότερο πράγμα που μπορεί να κάνει ο καθένας μας ως γονιός (και ως άνθρωπος) είναι να αφήσει στον εαυτό του το περιθώριο να ρισκάρει, να πέσει και να αποτύχει.
Γιατί αυτό είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο μαθαίνουμε πώς να ξανασηκωνόμαστε, να προχωράμε μπροστά και να τα καταφέρνουμε την επόμενη φορά.