Το παιδικό τραύμα μπορεί να μας «σημαδέψει» για μια ζωή; Σύμφωνα με νέα έρευνα, μια δυστυχισμένη παιδική ηλικία θα μπορούσε να προκαλέσει μακροχρόνιες επιπτώσεις στην ενήλικη ζωή, επηρεάζοντας τη σωματική και γνωστική ικανότητα.
Μελέτες έχουν εξετάσει πώς οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά στην προσχολική και στην παιδική τους ηλίκια μπορεί να οδηγήσει σε πολλά προβλήματα υγείας αργότερα, αλλά μελέτη στο UC San Francisco για το παιδικό τραύμα υπογραμμίζει τη σχέση μεταξύ παιδικού τραύματος και μεγαλύτερης ηλικίας.
Διάφορες μορφές παιδικού τραύματος όπως σωματική κακοποίηση, σοβαρή ασθένεια, φτώχια ή διαζύγιο των γονιών αυξάνει το στρες και επηρεάζει τρεις βασικές δομές: Την αίσθηση του εαυτού μας, τον τρόπο που επικοινωνούμε και το πως δημιουργούμε σχέσεις.
«Οι στρεσογόνες εμπειρίες της προσχολικής ηλικίας έχουν επιπτώσεις σε μεγαλύτερες ηλικίες», δηλώνει η ανώτερη συγγραφέας Alison J. Huang, MD, καθηγήτρια UCSF Ιατρικής και διευθύντρια έρευνας στη Γενική Εσωτερική Ιατρική στο UCSF Health.
«Αυτό μπορεί να σημαίνει μεγαλύτερη πιθανότητα δυσκολίας στο περπάτημα ή στην εκτέλεση δραστηριοτήτων της καθημερινής ζωής ή προβλήματα με τη μνήμη όταν οι άνθρωποι είναι στα 60, 70, 80 ή σε μεγαλύτερη ηλικία».
Επί του παρόντος, σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC), σχεδόν το 60% των ενηλίκων των ΗΠΑ έχουν βιώσει έναν ή περισσότερους τύπους δυσμενών παιδικών εμπειριών (ACEs), που μπορεί να επηρεάσουν την αίσθηση ασφάλειας ή σταθερότητας του παιδιού. Αυτό συνδέεται με χρόνια προβλήματα σωματικής και ψυχικής υγείας, ακόμη και αυτά που δεν θα περίμενε κανείς, όπως καρδιακές παθήσεις ή διαβήτης. Επιπλέον, υπάρχει ελάχιστη υπάρχουσα έρευνα που τεκμηριώνει τις επιπτώσεις των τραυματικών εμπειρίων στην υγεία σε ολόκληρη τη διάρκεια ζωής, παρόλο που οι ηλικιωμένοι γενικά έχουν αυξημένο κίνδυνο για αρκετές παθήσεις υγείας.
Οι ερευνητές εξέτασαν δεδομένα από το National Social Life, Health and Aging Project, το οποίο είναι μια εθνική ομάδα ηλικιωμένων ενηλίκων των ΗΠΑ. Σχεδόν 3.400 συμμετέχοντες ήταν, κατά μέσο όρο, μεταξύ 50 και 97 ετών. Οι συμμετέχοντες ρωτήθηκαν για τις τραυματικές τους εμπειρίες και υποβλήθηκαν σε τεστ ισορροπίας και βάδισης, μαζί με τεστ γνωστικής ικανότητας και μνήμης. Αξιολογήθηκε επίσης η δυσκολία στην εκτέλεση καθημερινών δραστηριοτήτων.
Σχεδόν οι μισοί (44%) των συμμετεχόντων ανέφεραν τουλάχιστον μία σημαντική τραυματική εμπειρία μεταξύ 6 και 16 ετών, όπως κακοποιητική συμπεριφορά και βία, φτώχια, διαζύγιο ή εγκατάλειψη από έναν γονέα και κακή υγεία κατά την παιδική ηλικία. Επιπλέον, ένας στους πέντε ανέφερε περισσότερα από ένα ανεπιθύμητα συμβάντα παιδικής ηλικίας. Η ερευνητική ομάδα διαπίστωσε επίσης ότι είχαν:
- 40% περισσότερες πιθανότητες να έχουν κινητικές αναπηρίες όσοι υπέστησαν βία ως παιδιά
- 80% περισσότερες πιθανότητες να αντιμετωπίσουν δυσκολίες με τις καθημερινές δραστηριότητες αργότερα στη ζωή τους
- 40% περισσότερες πιθανότητες να έχουν ήπια γνωστική εξασθένηση, όσοι προέρχονταν από δυστυχισμένες οικογένειες.
Το 2021, η Καλιφόρνια έγινε η πρώτη πολιτεία που επέβαλλε εξετάσεις για πρώιμες αγχωτικές ή τραυματικές εμπειρίες τόσο σε παιδιά όσο και σε ενήλικες. Υπάρχουν άλλες οκτώ πολιτείες που εξετάζουν το ίδιο πράγμα. Στην Ελλάδα υπάρχουν ιδιωτικές πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση παιδικού τραύματος.
«Η έγκαιρη αναγνώριση του παιδικού τραύματος μπορεί να είναι χρήσιμη για τους ενήλικες και να ωφεληθούν από τον προσυμπτωματικό έλεγχος προλαμβάνοντας τη λειτουργική έκπτωση που σχετίζεται με τη γήρανση» λέει η πρώτη συγγραφέας και φοιτήτρια ιατρικής του UCSF Victoria M. Lee.
Τα ευρήματα δημοσιεύονται στο Journal of General Internal Medicine.