Είναι πολλά χρόνια που γράφω για τις κακώσεις που μπορούν να προκληθούν από τα ατυχήματα σε παιδιά και εφήβους και πώς αυτά θα προληφθούν! Όμως όλο και πιο συχνά τελευταία ακούμε για κακώσεις από βίαια χτυπήματα που προκαλούν παιδιά σε άλλα παιδιά.
Τα πρόσφατα αλλά και τα παλιότερα περιστατικά βίας ανάμεσα σε παιδιά κι εφήβους είναι πλέον γνωστά, καθόσον καθημερινά απασχολούν τα ΜΜΕ. Όχι πως τα ατυχήματα έχουν λείψει! Το αντίθετο και μάλιστα πολλά από αυτά έχουν ως συνέπεια σοβαρούς τραυματισμούς ακόμη και θανάτους παιδιών.
Αν κάποιος ανατρέξει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις μου θα βρει πλούσιο υλικό για τα παιδικά ατυχήματα. Όμως δεν θα πρέπει να σταματήσουμε να ενημερώνουμε γι’ αυτά.
Η καθημερινή συνήθεια των παιδιών που πλήττει τη συναισθηματική ανάπτυξη – Τα κάνει μοναχικά
Όμως τώρα θα πρέπει να επικεντρωθούμε στις κακώσεις από τα βίαια χτυπήματα κι από τις άλλες επικίνδυνες πράξεις για τρεις κυρίως λόγους:
- Πρώτον γιατί αποτελούν το νέο κυρίαρχο πρόβλημα δημόσιας υγείας και γιατί φαίνεται να αυξάνονται με ιλιγγιώδη ρυθμό.
- Δεύτερον γιατί πέραν των όποιων κοινωνικών διαστάσεων της βίας γενικότερα, τα επιδημιολογικά δεδομένα δείχνουν ότι πολλά από αυτά συμβαίνουν στο σχολικό και αθλητικό περιβάλλον, εκεί δηλαδή που τα παιδιά και οι έφηβοι συνυπάρχουν μαζικά και καθημερινά!
- Τρίτο και το κυριότερο κατά τη γνώμη μου, γιατί οι κακώσεις αυτές ίσως είναι πιο επικίνδυνες για ανεπανόρθωτες βλάβες ακόμη και για το θάνατο παιδιών.
Ο λόγος είναι προφανής! Τα βίαια χτυπήματα (το λέει και η λέξη) έχουν αυξημένη δύναμη, αυτήν που αναπτύσσεται από την ανάγκη του θύτη να εκδηλώσει προς το θύμα τη μεγαλύτερη «εχθρότητα» που νιώθει γι’ αυτόν. Η εχθρότητα αυτή, μεταφραζόμενη σε βίαια χτυπήματα, είναι επαναλαμβανόμενη και συνήθως ανεξέλεγκτη.
Το θύμα αποτελεί ένα συνολικό στόχο του θύτη χωρίς μέτρο και όριο. Πολλές φορές μάλιστα το θύμα είναι πιο αδύναμο σε σχέση με τον ή τους θύτες, γιατί κάποιες φορές η επίθεση είναι ομαδική. Τέλος μπορούν ακόμη να χρησιμοποιηθούν και «όπλα» (πέτρες, ξύλα κλπ), τα οποία προκαλούν ακόμη πιο σοβαρές κακώσεις.
Με κύρια βίαια χτυπήματα τις πλήξεις με τα χέρια (γροθιές ή μπουνιές) και τα πόδια (κλωτσιές), οι βλάβες που μπορούν να προκληθούν είναι πάρα πολλές και ιδιαίτερα επικίνδυνες!
5 έξυπνοι τρόποι να κάνετε τη μελέτη να αποδίδει – Πώς θα βοηθήσετε τα παιδιά
Χτυπήματα στο κεφάλι μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, τόσο από τα ίδια τα χτυπήματα όσο κι από την πιθανότατη πτώση στο έδαφος, που συνήθως επακολουθεί.
Σε παλιότερο άρθρο μου με θέμα την πυγμαχία είχα περιγράψει τις σοβαρές κακώσεις που μπορούν να προκληθούν. Στην περίπτωση των βίαιων χτυπημάτων αυτονόητο είναι ότι οι κακώσεις θα είναι ακόμη πιο σοβαρές.
Το ίδιο επικίνδυνη για σοβαρότατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις είναι η πτώση στο έδαφος μετά από βίαιη απώθηση («σπρώξιμο»), πολύ πιο επικίνδυνη από την τυχαία πτώση λόγω απροσεξίας κλπ. Η βίαιη απώθηση αποτελεί την συνήθη πράξη επιβολής δύναμης και εξουσίας από τα μεγαλύτερα παιδιά κι εφήβους προς τους πλέον αδυνάμους.
Τα χτυπήματα στο πρόσωπο («χαστούκια» «μπουνιές» «γρατζουνιές κλπ) μπορούν να προκαλέσουν σοβαρή βλάβη των οφθαλμών, με κίνδυνο της απώλεια της οράσεως, κάταγμα ρινός και ρινορραγία, ρήξη τυμπάνου ώτων, κατάγματα οστών του προσώπου και απώλεια δοντιών.
Από τις βίαιες πλήξεις στο θώρακα και την κοιλιακή χώρα με τα χέρια και κυρίως με τα πόδια απειλούνται με ρήξη όλα τα συμπαγή όργανα. Επίσης δεν λείπουν τα κατάγματα ή οι εξαρθρώσεις από χτυπήματα και βίαιες συστροφές των άνω και κάτω άκρων.
Τέλος από άλλες επικίνδυνες πράξεις, όπως από τη ρίψη φωτοβολίδων ή μολότωφ, τα θύματα κινδυνεύουν από σοβαρά εγκαύματα και από την εισπνοή καπνού, η δε πλήξη με αιχμηρά όργανα (μαχαίρι, κατσαβίδι κλπ) μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στον ακαριαίο θάνατο από την άμεση τρώση ζωτικών οργάνων.
Ποια παιδιά είναι λιγότερο ευτυχισμένα – Μελέτη αποκαλύπτει την καθημερινή συνήθεια που παραλείπουν
Η λεπτομερής αυτή περιγραφή δεν αποσκοπεί στην τρομοκράτηση παιδιών και γονέων, αλλά στην επισήμανση του σοβαρού κινδύνου που επικρέμεται καθημερινά πάνω από τα κεφάλια των παιδιών!
Άρα τί πρέπει να κάνουμε;
Από την αυτονόητη πρόληψη, ενημέρωση, διαπαιδαγώγηση, που τις θεωρώ απαραίτητες, προέχει η άμεση προφύλαξη κι όχι η αστυνόμευση των παιδιών.
Επειδή δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε τα αποτελέσματα από την σε βάθος αντιμετώπιση του προβλήματος, προτείνω την επείγουσα οργάνωση της προστασίας των παιδιών στο σχολικό και αθλητικό περιβάλλον. Αυτό επί πλέον θα λειτουργήσει και ως αποτροπή, καθότι δεν θα είναι τόσο εύκολη η ελεύθερη πρόσβαση των θυτών προς τα θύματα.
Γονείς, εκπαιδευτικοί, παιδαγωγοί, γυμναστές, επιτηρητές, είστε όλοι υποχρεωμένοι να προστατέψτε αποτελεσματικά «χθες» το κάθε παιδί ξεχωριστά από τη βία των άλλων παιδιών!