Κάποιες ασθένειες ή σύνδρομα φέρουν ένα κύριο όνομα. Από τα πιο διάσημα είναι το όνομα του Ιάπωνα Hakaru Hashimoto, που το 1912 περιέγραψε κυτταρολογικά την ομώνυμη θυρεοειδίτιδα.
Στην ιατρική όλες οι παθήσεις που τελειώνουν σε -ίτιδα δηλώνουν φλεγμονή. Υπάρχουν οξείες και χρόνιες φλεγμονές. Μερικές φορές οι χρόνιες φλεγμονές δεν γίνονται αντιληπτές, δηλαδή δεν συνοδεύονται από συμπτώματα. Μια τέτοια περίπτωση είναι η χρόνια θυρεοειδίτιδα Hashimoto, η οποία στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν έχει ιδιαίτερη κλινική εικόνα.
Πώς γίνεται η διάγνωση της θυρεοειδίτιδας Hashimoto
Αιμοληψία: Η διάγνωσή της γίνεται μετά από μια αιμοληψία. Εάν βρεθούν υψηλά αντιθυρεοειδικά αντισώματα ενάντια σε ένα ένζυμο, τη θυρεοειδική υπεροξειδάση (thyro per oxidase ΤΡΟ), ή ενάντια σε μια πρωτεΐνη, την θυρεοσφαιρίνη (thyroblobuline Τg) σημαίνει ότι υπάρχει.
Υπερηχογράφημα: Ισχυρές ενδείξεις επίσης έχουμε από την υπερηχογραφική εικόνα που χαρακτηρίζεται από ανομοιογένεια.
Βιοψία: Η κυτταρολογική εξέταση προϊόντων παρακέντησης ή βιοψίας είναι άλλη μια επιβεβαίωση της χρόνιας θυρεοειδίτιδας με σημαντική παρουσία λεμφοκυττάρων. Ωστόσο δεν είναι η κυτταρολογική εξέταση που θα κάνει τη διάγνωση.
Και γιατί να γίνει διάγνωση θυρεοειδίτιδας;
Γιατί μας ενδιαφέρει να μάθουμε ότι έχουμε θυρεοειδίτιδα; Σε τι θα μας χρησιμεύσει στην καθημερινή μας ζωή; Αφού δεν πονάμε; Αφού δεν υποφέρουμε; Γιατί να το ψάξουμε; Μήπως αν γίνει διάγνωση θυρεοειδίτιδας θα μπορέσει ο ενδοκρινολόγος να μας θεραπεύσει; Υπάρχει αγωγή ανοσοκατασταλτική που θα σταματήσει την παράλογη αυτή παραγωγή αντισωμάτων; Στα παραπάνω ερωτήματα, η απάντηση είναι όχι.
Τα αντιθυρεοειδικά αντισώματα συχνά “ερεθίζουν” το θυρεοειδή. Το αποτέλεσμα είναι μετά από κάποιο διάστημα να μην γίνεται πλέον σωστά η παραγωγή θυρεοειδικών ορμονών και να έχουμε υποθυρεοειδισμό. Ο υποθυρεοειδισμός έχει συμπτώματα και φυσικά τότε πλέον ενδείκνυται η αγωγή με θυρεοειδικά σκευάσματα.
Αλλά υπάρχει και μια άλλη πάθηση στην οποία μπορεί να οδηγήσει η χρόνια θυρεοειδίτιδα, και αυτή ονομάζεται πολυοζώδης βρογχοκήλη. Δημιουργούνται δηλαδή μετά από κάποιο χρονικό διάστημα μέσα στον θυρεοειδή μικρά μορφώματα, τα οζίδια. Κάποιο ή κάποια από αυτά μπορεί με τον καιρό να μεγαλώσει και να γίνει ένας όζος. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστεί να γίνει παρακέντηση διαδερμική ή/και χειρουργική επέμβαση.
Πολύ σπάνια, αλλά πρέπει να το πούμε, επί εδάφους θυρεοειδίτιδας μπορεί να αναπτυχθεί και καρκίνος του θυρεοειδή.
Πιθανή φαρμακευτική αγωγή ή διατροφικές συμβουλές για να μην εξελιχθεί η θυρεοειδίτιδα σε υποθυρεοειδισμό, θα εξεταστεί ανά περίπτωση από τον ενδοκρινολόγο.
Τα τελευταία χρόνια δημιουργείται η εντύπωση στον κόσμο ότι η θυρεοειδίτιδα “καλπάζει”, ειδικά στο γυναικείο πληθυσμό. Στην πραγματικότητα όμως μέχρι την τελευταία δεκαετία του περασμένου αιώνα ούτε η μέτρηση αντισωμάτων ήταν κοινή στην καθημερινή κλινική πρακτική, ούτε η διενέργεια υπερηχογραφημάτων. Συνεπώς μια εξήγηση είναι ότι πιθανόν να υπήρχε η πάθηση, αλλά να μην γινόταν η διάγνωση.
Συνεπώς ας συγκρατήσουμε μερικά σημαντικά σημεία:
- Η θυρεοειδίτιδα είναι μια συχνή πάθηση στο γυναικείο πληθυσμό
- Αυτή καθαυτή δεν έχει ενοχλητικά συμπτώματα
- Η θυρεοειδίτιδα δεν μπορεί να ιαθεί, τα αντισώματα δεν μπορεί να πάψουν να παράγονται
- Οι ασθενείς οφείλουν να παρακολουθούνται συχνά προκειμένου να διαγνωστεί έγκαιρα τυχόν υποθυρεοειδισμός ή οζώδης βρογχοκήλη, που αποτελούν πιθανές επιπλοκές της θυρεοειδίτιδας.