«Όσο πλησίαζα στα επείγοντα του Γ.Γεννηματάς ήταν σαν να έβλεπα σκηνές πολέμου», ανέφερε στην ανάρτησή της η Φωτεινή Δάρρα.
Περιπέτεια με την υγεία της αντιμετωπίζει τις τελευταίες ημέρες η τραγουδίστρια Φωτεινή Δάρρα, η οποία βρέθηκε γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο στα «Επείγοντα» του νοσοκομείου «Γ. Γεννηματάς». Είχε προηγηθεί η ακύρωση της εμφάνισής της στον πολυχώρο «Πόλις», η οποία μάλιστα ήταν sold out.
Η τραγουδίστρια ανήρτησε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram ένα μακροσκελές ποστ για την περιπέτειά της και ευχαριστούσε τους ακολούθους της για τα άπειρα μηνύματα που δέχθηκε για «περαστικά».
«Πολεμικές συνθήκες» σε εφημερία του Γεννηματάς-Τι απαντά ο υπουργός και η διοίκηση του Νοσοκομείου
Η ανάρτηση της Φωτεινής Δάρρα
«Θέλω να σας ευχαριστήσω για την αγάπη που μου δείξατε. Η χθεσινή μέρα ήταν δύσκολη. Ένας βήχας που με ταλαιπωρεί εδώ και μέρες με έφερε σε σημείο που δεν μπορούσα να ανασάνω. Αμέσως ξεκινήσαμε για το εφημερεύον Νοσοκομείο «Γεννηματάς».
Όσο πλησίαζα στα επείγοντα ήταν σαν να έβλεπα σκηνές πολέμου. Άνθρωποι άρρωστοι, τραυματισμένοι, πονεμένοι. Άλλοι μόνοι κι άλλοι με κάποιον δικό τους. Ένας τραυματίας με δυο άντρες δίπλα του που δεν φορούσαν πολιτικά… Οι τραυματιοφορείς έφερναν διαρκώς κόσμο. Η ζέστη αφόρητη!
Έδειχναν όλοι κουρασμένοι. Τραυματιοφορείς, γιατροί, προσωπικό. Ένας παππούς έψαχνε να βρει τα ρούχα της αγαπημένης του που μόλις την είχαν πάρει στο θάλαμο. Μια γυναίκα κρατούσε τα παπούτσια της μητέρας της που την μετέφεραν στο φορείο δυο νοσηλεύτριες κατάκοπες. Μιλούσαν μεταξύ τους και ήταν σε απόγνωση: Δεν έχουμε αλλά κρεβάτια έλεγαν. Εμένα με ανέλαβε μια γιατρός που ήταν η μοναδική στο τμήμα της με μια βοηθό και κανά δύο νοσηλεύτριες. Τα περιστατικά πλήθαιναν ενώ η ώρα περνούσε. Έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εξυπηρετήσουν».
Κάθε τόσο μου ζητούσαν συγγνώμη. Παρόλο που ένιωθα δυσφορία, έκανα υπομονή. Υπάρχουν πιο επείγοντα από τα επείγοντα, σκεφτόμουν.
Μου είπαν ότι δεν έχουν κρεβάτι, πέρασα 9 ώρες σε μια καρέκλα κάνοντας εξετάσεις με απόσταση ωρών μεταξύ τους. Όλοι όμως ήταν ευγενικοί.
Τους έλεγα ευχαριστώ και χαμογελούσαν σαν να τους έδινα τον κόσμο. Ρωτούσα μόνο αν θα τραγουδήσω την Κυριακή στο Λυκαβηττό».
Χθες στο Γεννηματά κατάλαβα πως τούτη η χώρα επιβιώνει χάρη στην ακεραιότητα και την αυτοθυσία λίγων ανθρώπων που αγνοούν το «δε γίνεται» και κάνουν πράξη την αλληλεγγύη. Κι όπως μου είπε ένας εργαζόμενος: δεν είναι για τα 800€ (προφανώς), είναι γιατί κάποιος πρέπει να το κάνει».
ΥΓ: Σήμερα τα νεότερα από πνευμονολόγο. Προς το παρόν είμαι σε αγωγή με αντιβίωση, αντισταμινικά, σιρόπι και εισπνεόμενα με νεφελοποιητή (!) που-όπως και να το κάνεις- έχει όνομα μυστηριώδες για ιατρικό μηχάνημα. ΥΓ2: Κλείνω με Τριπολίτη από τον δίσκο μας με τον Μίκη Θεοδωράκη: Έβγαλα εισιτήριο στο γήπεδο και στο νοσοκομείο, έβγαλα εισιτήριο στο κρατητήριο σαν επιβάτης στη χώρα αυτή που τρώει τα παιδιά της».