Η τακτική άσκηση συνδέεται με μείωση του κινδύνου της νόσου του Πάρκινσον για τις γυναίκες, αναφέρει νέα πολυετής έρευνα από το Ερευνητικό Κέντρο Inserm.
Η τακτική άσκηση, όπως το ποδήλατο, το περπάτημα, η κηπουρική, ο καθαρισμός και η συμμετοχή σε αθλήματα, μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο εμφάνισης της νόσου του Πάρκινσον, σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Neurology, το ιατρικό περιοδικό της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας.
Η μελέτη που διεξήχθηκε από το Ερευνητικό Κέντρο Inserm και υποστηρίχθηκε από το Mutuelle Generale de l’Education Nationale, το Institut Gustave Roussy, το La Ligue Nationale contre le Cancer και το Centre Νational de la Recherche Scientifique (CNRS), της Γαλλίας, διήρκησε 30 χρόνια, και διαπίστωσε ότι:
Οι γυναίκες που ασκούνταν περισσότερο είχαν 25% χαμηλότερο ποσοστό της νόσου του Πάρκινσον σε σύγκριση με εκείνες που ασκούνταν λίγο.
Είναι πολύ σημαντικό να λάβουμε υπόψιν ότι, όπως επισημαίνουν οι ίδιοι οι επιστήμονες, η μελέτη αυτή δεν αποδεικνύει ότι η άσκηση μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης της νόσου του Πάρκινσον, παρά δείχνει μόνο μία συσχέτιση μεταξύ τους.
«Η άσκηση είναι ένας χαμηλού κόστους τρόπος βελτίωσης της υγείας συνολικά. Επομένως η μελέτη μας προσπάθησε να προσδιορίσει εάν μπορεί να συνδέεται με χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης της νόσου του Πάρκινσον, μιας εξουθενωτικής ασθένειας χωρίς θεραπεία», δήλωσε ο συγγραφέας της μελέτης Alexis Elbaz, MD. PhD, του Ερευνητικού Κέντρου Inserm της Γαλλίας. «Τα αποτελέσματά μας παρέχουν στοιχεία για τον σχεδιασμό παρεμβάσεων για την πρόληψη της νόσου του Πάρκινσον» συμπλήρωσε.
Λίγα λόγια για τη μελέτη
Η μελέτη περιλάμβανε 95.354 γυναίκες, ως επί το πλείστον δασκάλες, με μέση ηλικία τα 49 έτη, που δεν είχαν νόσο του Πάρκινσον στην αρχή της μελέτης. Οι ερευνητές παρακολούθησαν τις συμμετέχουσες για τρεις δεκαετίες κατά τις οποίες 1.074 από αυτές ανέπτυξαν τη νόσο του Πάρκινσον.
Κατά τη διάρκεια της μελέτης, οι συμμετέχουσες συμπλήρωσαν έως και έξι ερωτηματολόγια σχετικά με τα είδη και τον χρόνο της σωματικής δραστηριότητας που έκαναν. Ρωτήθηκαν πόσο μακριά περπατούσαν και πόσες σκάλες ανέβαιναν καθημερινά, πόσες ώρες αφιέρωναν σε οικιακές δραστηριότητες, καθώς και πόσο χρόνο αφιέρωναν κάνοντας μέτριας έντασης δραστηριότητες, όπως η κηπουρική, και πιο έντονες δραστηριότητες, όπως ο αθλητισμός.
Μετά από προσαρμογή για παράγοντες όπως: ο τόπος διαμονής, η ηλικία της πρώτης περιόδου, η κατάσταση της εμμηνόπαυσης, και το κάπνισμα, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι:
Όσες γυναίκες ανήκαν στην ομάδα που ασκούνταν τακτικά είχαν 25% χαμηλότερο ποσοστό εμφάνισης της νόσου του Πάρκινσον, σε σχέση με εκείνες που ασκούνταν λιγότερο. Η συσχέτιση αυτή παρέμεινε και όταν η σωματική δραστηριότητα αξιολογήθηκε έως και 15 ή 20 χρόνια πριν από τη διάγνωση.
Τα αποτελέσματα ήταν παρόμοια μετά την προσαρμογή για δίαιτα ή παθήσεις όπως η υψηλή αρτηριακή πίεση, ο διαβήτης και οι καρδιαγγειακές παθήσεις.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν επίσης ότι 10 χρόνια πριν από τη διάγνωση, η σωματική δραστηριότητα μειώθηκε με ταχύτερο ρυθμό σε άτομα με νόσο του Πάρκινσον από ό,τι σε άτομα χωρίς, πιθανότατα λόγω πρώιμων συμπτωμάτων της νόσου του Πάρκινσον.
«Με την πολυετή αυτή μελέτη μας, όχι μόνο βρήκαμε ότι οι γυναίκες συμμετέχουσες που ασκούνται περισσότερο έχουν χαμηλότερο ποσοστό εμφάνισης νόσου Πάρκινσον. Δείξαμε ότι η άσκηση είναι ευεργετική και μπορεί να βοηθήσει στην καθυστέρηση ή στην πρόληψη αυτής της ασθένειας», είπε ο Elbaz.
«Τα αποτελέσματά μας υποστηρίζουν τη δημιουργία προγραμμάτων άσκησης για τη μείωση του κινδύνου της νόσου του Πάρκινσον» συμπλήρωσε ο ειδικός.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι γυναίκες συμμετέχουσες ήταν ως επί το πλείστον εκπαιδευτικοί, με συνείδηση της φροντίδας της υγείας τους, και προσφέρθηκαν εθελοντικά να συμμετάσχουν στη μακροχρόνια αυτή μελέτη, επομένως τα αποτελέσματα μπορεί να είναι διαφορετικά για τον γενικό πληθυσμό.
Διαβάζοντας τα αποτελέσματα αυτής της πολυετούς έρευνας, αλλά και άλλων ερευνών που διεξάγονται από την επιστημονική κοινότητα, έχουμε όλοι μας κατανοήσει τα πολλαπλά οφέλη της τακτικής άσκησης, τόσο στον γυναικείο όσο και στον αντρικό οργανισμό.
Μήπως ήρθε η ώρα να εντάξουμε την άσκηση στην κουλτούρα, τον τρόπο ζωής και την καθημερινότητά μας; Να μαθαίνουμε από μικρά στα παιδιά μας να την αγαπούν, να παρακινούμε τους ηλικιωμένους γονείς μας να ασκούνται, και φυσικά, να αφιερώνουμε κι εμείς λίγο από τον ελεύθερο χρόνο μας στην αυτοφροντίδα μας; Τι λέτε;
Πηγή: Αμερικανική Ακαδημία Νευρολογίας