Μια μητέρα παραδέχεται αυτό που σκέφτονται πολλές νέες μητέρες αλλά δυσκολεύονται να πουν. Ότι τους λείπει η ζωή που είχαν πριν αποκτήσουν παιδιά και ότι χρειάζονται χρόνο να προσαρμοστούν στη νέα εκδοχή της ζωής τους.
«Τα παιδιά είναι δώρο». Όπως εξομολογείται η Άιλα Ρόμπερτς, είχε ακούσει αυτήν τη φράση εκατομμύρια φορές όσο ήταν έγκυος, αλλά καθώς κρατούσε το νεογέννητο μωρό της που έκλαιγε ασταμάτητα, το σώμα της πλημμύρισε με τόσα αρνητικά συναισθήματα που ήταν σχεδόν αδύνατο να το δει ως «δώρο» εκείνη τη στιγμή.
Το ζευγάρι δυσκολεύτηκε να συλλάβει
Το 2020, η Άιλα και ο σύζυγός της αποφάσισαν να προσπαθήσουν για ένα μωρό. «Πάντα πίστευα ότι θα έμενα έγκυος εύκολα και γρήγορα γιατί αυτό με είχε κάνει η κοινωνία να πιστεύω», λέει χαρακτηριστικά η Άιλα.
Όμως οι μήνες περνούσαν και το ένα αρνητικό τεστ εγκυμοσύνης ερχόταν μετά το άλλο. «Ένιωσα ηττημένη. Μετά από λίγο, η απόκτηση ενός μωρού μού έγινε η εμμονή. Παρακολούθησα συνεχώς, κατέγραφα, αναζητούσα στο διαδίκτυο συμπτώματα, χωρίς αποτέλεσμα», παραδέχεται στο Business Insider.
Μετά από ένα χρόνο προσπαθειών για σύλληψη, το ζευγάρι επισκέφθηκε έναν ειδικό γονιμότητας, ο οποίος δεν βρήκε κάποιο πρόβλημα στην Άιλα και τον σύζυγό της, κάτι που έκανε την απογοήτευση της γυναίκας ακόμη πιο οδυνηρή.
Στη συνέχεια αποφάσισαν να δοκιμάσουν ενδομήτρια σπερματέγχυση χρησιμοποιώντας το σπέρμα του συζύγου της και η Άιλα έμεινε έγκυος στην πρώτη κιόλας απόπειρα. Είχε μια υπέροχη, εύκολη εγκυμοσύνη και ήταν ενθουσιασμένη που θα γινόταν μαμά. Τον Σεπτέμβριο του 2022 γεννήθηκε η κόρη της.
«Πέρασα δύσκολα μετά τη γέννηση της κόρης μου»
Παρά το γεγονός ότι η Άιλα είχε εργαστεί ως νοσοκόμα, παραδέχεται πως ένιωθε εντελώς απροετοίμαστη για την πραγματικότητα της μητρότητας. Έπαθε επιλόχεια κατάθλιψη και έκλαιγε σχεδόν κάθε μέρα τις πρώτες εβδομάδες.
«Είναι ντροπιαστικό που το παραδέχομαι, αλλά άρχισα να αγανακτώ με το μωρό μου. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πώς αυτή ήταν ο λόγος που η ζωή μου ήταν τόσο διαφορετική, ο λόγος που δεν μπορούσα πλέον να κάνω αυτό που ήθελα, όποτε ήθελα» περιγράφει η μητέρα και συνεχίζει:
«Ο εγκέφαλός μου είχε κυριευτεί από αρνητικότητα και θλίψη. Αυτή δεν ήταν η νέα ζωή που είχα φανταστεί. Δεν μου φαινόταν μια μαγική ή ευλογημένη κατάσταση όπως με είχαν κάνει να πιστεύω».
«Αγαπώ την κόρη μου, απλά μου λείπει αυτό που ήμουν πριν»
Πριν το ζευγάρι αποκτήσει την κόρη του, οι δυο τους έβγαιναν κάθε Σαββατοκύριακο. «Συνήθως μόνο για δείπνο και ποτό, αλλά ήταν μια ιεροτελεστία που μου άρεσε πολύ. Η πραγματικότητα του ότι δεν μπορώ πλέον να κάνω ό,τι θέλω είναι πολύ δύσκολη για μένα», εξηγεί η νεαρή μητέρα.
Εκτός από το ότι της έλειπαν οι παλιές της συνήθειες, η Άιλα δυσκολευόταν να συνηθίσει τη νέα της ρουτίνα. Το να πρέπει να πηγαίνει παντού με την κόρη της την έκανε να αισθάνεται σαν να κάνει αγγαρεία, βασιζόμενη στον πρόγραμμα του μωρού. Και ακόμα και όταν ο συγχρονισμός ήταν τέλειος, υπήρχαν τόσα πολλά που έπρεπε να μάθω κάθε φορά που έβγαινα μαζί της.
«Μου έλειψε η ευκολία και η απλότητα της ζωής μου χωρίς παιδιά, αλλά ένιωθα πολύ ένοχη για αυτό», λέει η ίδια και προσθέτει:
«Προφανώς και ήθελα πολύ να αποκτήσω την κόρη μου. Προσπάθησα τόσο καιρό να την αποκτήσω, ζήτησα ακόμη και ιατρική παρέμβαση για να τη συλλάβω… και βρέθηκα σχεδόν να το μετανιώνω. Ένιωθα μια τεράστια αποτυχία, αλλά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ένιωθα πολύ κακή μητέρα».
Όπως εξηγεί, η Άιλα, εκ των υστέρων θεωρεί πως το γεγονός ότι έφτασε στην ηλικία των 30 ετών για να προσπαθήσει να αποκτήσει παιδί ήταν ένας από τους μεγαλύτερους λόγους που δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στη ζωή με ένα παιδί. Κι αυτό γιατί είχε συνηθίσει στη ζωή χωρίς παιδιά για πάρα πολλά χρόνια.
«Χρειάστηκε λίγος χρόνος για να προσαρμοστώ»
Τελικά, η Άιλα προσαρμόστηκε στη νέα ζωή της, αλλά όπως λέει χρειάστηκε να προσπαθήσει πολύ για να ξεπεράσει τις ενοχές. «Από πολλές απόψεις, έπρεπε να ξεπεράσω το αφήγημα σχετικά με το πώς υποτίθεται ότι πρέπει να είμαι ως μαμά και πώς υποτίθεται ότι πρέπει να είναι η ζωή μου», λέει και συμπληρώνει:
«Ναι, μου λείπει ακόμα η παλιά μου ζωή, αλλά είμαι λιγότερο αγανακτισμένη και περισσότερο στοχαστική καθώς αναπολώ τη ζωή μου πριν από την κόρη μου. Είχε πλάκα. Ήταν ξέγνοιαστα. Και είναι απολύτως εντάξει να σας λείπει και μερικές φορές να θέλετε να το ξαναζήσετε».
«Αλλά αγαπώ βαθιά την κόρη μου. Με κάνει να χαμογελάω κάθε μέρα και νιώθω πολύ τυχερή που την έχω όταν τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν έχουν την ευκαιρία. Είναι ένα δώρο, είμαι ακόμα εγώ, και αυτή είναι ακόμα η ζωή μου -απλώς μια διαφορετική εκδοχή».