Ένα νέο τεστ για τη λευχαιμία μπορεί να βοηθήσει στον εντοπισμό ασθενών που είναι υποψήφιοι για αποτελεσματική θεραπεία χωρίς υποτροπή, αυτών δηλαδή που μπορούν να θεραπευθούν οριστικά από τη νόσο.
Η Δρ. Ilaria Pagani είναι η πρώτη συγγραφέας της ερευνητικής εργασίας που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Blood. Υποστηρίζει ότι η σημαντική ανακάλυψη στην έρευνα για τη χρόνια μυελογενή λευχαιμία είναι το αποτέλεσμα έξι ετών έρευνας.
«Με αυτή την ανακάλυψη, μεταφέρουμε τη συζήτηση για τα άτομα με χρόνια μυελογενή λευχαιμία από έναν δια βίου έλεγχο ασθενειών σε έναν έλεγχο της νόσου. Με το τεστ που έχουμε αναπτύξει, μπορούμε να προβλέψουμε με υψηλό βαθμό ακρίβειας ποιος θα έχει εξαιρετική πιθανότητα για ισόβια θεραπεία χωρίς υποτροπή», εξηγεί η επιστήμονας.
Τι είναι η χρόνια μυελογενής λευχαιμία
Η χρόνια μυελογενής λευχαιμία είναι μια σχετικά σπάνια λευχαιμία από την άποψη της διάγνωσης, αλλά η επιτυχία των ερευνητών και των κλινικών γιατρών να βελτιώσουν τα ποσοστά επιβίωσης σημαίνει ότι είναι ολοένα και πιο συχνή για τους ανθρώπους να ζουν με την πάθηση.
Η χρόνια μυελογενής λευχαιμία αναγκάζει τον μυελό των οστών να παράγει πάρα πολλά λευκά αιμοσφαίρια, τα οποία μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά τη φυσιολογική παραγωγή αιμοσφαιρίων. Με τον καιρό, η έλλειψη αιμοσφαιρίων μπορεί να παρουσιαστεί ως μόλυνση, αναιμία ή ανεξήγητη αιμορραγία ή μώλωπες.
Τα άτομα με χρόνια μυελογενή λευχαιμία μπορεί επίσης να αισθανθούν ενόχληση κάτω από τα πλευρά τους στην αριστερή πλευρά του σώματός τους λόγω μεγεθυσμένης σπλήνας.
Τι έχει δείξει η έρευνα για τη χρόνια μυελογενή λευχαμία
Η έρευνα για τη χρόνια μυελογενή λευχαιμία έχει κάνει σωτήριες ανακαλύψεις τις τελευταίες δεκαετίες. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η ασθένεια έφερε ένα μέσο ποσοστό επιβίωσης μικρότερο από πέντε χρόνια.
Η ανάπτυξη αναστολέων κινασών τυροσίνης ως θεραπεία αύξησε σημαντικά τα ποσοστά επιβίωσης, αλλά για πολλούς ασθενείς προκάλεσε εξουθενωτικές παρενέργειες ενώ έχασε την αποτελεσματικότητά της με την πάροδο του χρόνου.
Μετά από δεκαετίες επιμελούς έρευνας, αναπτύχθηκαν αναστολείς κινασών τυροσίνης επόμενης γενιάς για να προσφέρουν μακροχρόνιες επιδράσεις και λιγότερες παρενέργειες, ωστόσο οι ασθενείς έρχονταν αντιμέτωποι διαχείριση της νόσου δια βίου.
Μέχρι το 2006, η εργασία με επικεφαλής τους David Ross και Tim Hughes, σε συνεργασία με διεθνείς ομάδες, έδειξε ότι ήταν δυνατό για ασθενείς που είχαν εξαιρετική ανταπόκριση στη θεραπεία απλώς να σταματήσουν να παίρνουν τα φάρμακά τους και να παραμείνουν σε ύφεση.
Για εκείνους που θα μπορούσαν να διατηρήσουν την κατάστασή τους, οι αναστολείς κινασών τυροσίνης ήταν ουσιαστικά μια θεραπεία, αλλά δεν υπήρχε ακόμα τρόπος να πει κανείς ποιος θα θεραπευθεί οριστικά και ποιος θα υποτροπιάσει και θα χρειαστεί να ξαναρχίσει τη θεραπεία.
Τα σημερινά ευρήματα είναι σημαντικά επειδή αμφισβητούν την υπάρχουσα θεωρία ότι η ανταπόκριση στη θεραπεία με αναστολείς κινασών τυροσίνης αξιολογείται καλύτερα με τη μέτρηση της παρουσίας του γονιδίου σύντηξης BCR::ABL1 που ορίζει τη λευχαιμία στο αίμα ενός ασθενούς με χρόνια μυελογενή λευχαιμία.
«Μέχρι τώρα, η θεωρία ήταν ότι κάθε κύτταρο αίματος που περιείχε BCR::ABL1 αποτελούσε ένδειξη επίμονης νόσου που θα μπορούσε να οδηγήσει σε υποτροπή», είπε η Δρ. Pagani και συμπλήρωσε:
«Αυτό που δείξαμε τώρα είναι ότι οι πιθανότητες υποτροπής εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τον τύπο κυττάρου στο οποίο ανιχνεύεται η ασθένεια. Αν είναι σε αυτά που είναι γνωστά ως μυελοειδή κύτταρα, τότε οι πιθανότητες για ισόβια θεραπεία χωρίς υποτροπή είναι δυστυχώς πολύ χαμηλές. Αλλά αν είναι στα λεμφοκύτταρα τότε αυτό έχει περιορισμένο αντίκτυπο στην πιθανότητα υποτροπής».
Το νέο τεστ για την καλύτερη πορεία της θεραπείας
Το υλικό αποτέλεσμα της μελέτης είναι μια εξέταση αίματος που καθορίζει με μεγαλύτερη ακρίβεια την καλύτερη πορεία θεραπείας, δίνοντας στους υποψήφιους για ισόβια θεραπεία χωρίς υποτροπή μεγαλύτερη εμπιστοσύνη πριν διακόψουν τη θεραπεία.
«Αυτό το νέο τεστ BCR::ABL1 που είναι ειδικό για τη γενεαλογική γραμμή μπορεί τώρα να χρησιμοποιηθεί για να προσδιοριστεί ποιος μπορεί να διακόψει με ασφάλεια τη θεραπεία, ποιος πρέπει να συνεχίσει τη θεραπεία για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και ποιος χρειάζεται διαφορετική θεραπεία προτού θεωρηθεί υποψήφιος για ισόβια θεραπεία χωρίς υποτροπή», ανέφερε η Δρ. Pagani.
«Δυστυχώς, με τις τρέχουσες προσεγγίσεις, δεν θα είναι όλοι υποψήφιοι για ισόβια θεραπεία χωρίς υποτροπή, αλλά για εκείνους των οποίων η πιθανότητα υποτροπής είναι υψηλή, θα έχουμε περισσότερες πληροφορίες για να σχεδιάσουμε νέες θεραπευτικές προσεγγίσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε ισόβια θεραπεία χωρίς υποτροπή ακόμη και για αυτούς τους πιο απαιτητικούς ασθενείς», πρόσθεσε.
«Τελικά, στόχος μας είναι να σχεδιάσουμε μια θεραπευτική προσέγγιση για όλους τους ασθενείς με χρόνια μυελογενή λευχαιμία, έτσι ώστε η ισόβια θεραπεία χωρίς υποτροπή να γίνει η κύρια οδός, αντί να υλοποιείται από μια τυχερή μειοψηφία», κατέληξε.