Μπορεί το γνωστό γνωμικό να λέει πως ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά, όμως ο γάμος με διαφορά ηλικίας έχει κάποια προβλήματα που πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται ακόμη και να φανταστούν.
Μια γυναίκα λοιπόν αποφάσισε να περιγράψει το άγχος που βιώνει κάθε μέρα και λεπτό από τότε που παντρεύτηκε τον κατά 16 χρόνια μεγαλύτερο σύζυγό της. Και αυτό γιατί ανησυχεί για την υγεία του και για το αν (και πότε) θα μείνει μόνη. Γράφοντας στο Business Insider, η Άλισον Σνάιντερ παραδέχεται ότι βιώνει τεράστια ανησυχία για κάθε κίνηση του συζύγου της.
«Στατιστικά, ο άντρας μου θα πεθάνει 19 χρόνια και 321 μέρες πριν από εμένα. Ένα γεγονός που εξέτασα κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του πρώτου χρόνου της σχέσης μας. Όταν ερωτεύτηκα έναν άντρα 16 χρόνια μεγαλύτερό μου, ήξερα ότι πιθανότατα θα ήμουν αυτή που θα έμενα πίσω», αναφέρει χαρακτηριστικά και συμπληρώνει:.
«Αλλά το να γνωρίζεις είναι άλλο και η αποδοχή είναι άλλο».
Δεν ήμουν προετοιμασμένη για το άγχος που συνοδεύει τη διαφορά ηλικίας μας
Κατά τα πρώτα χρόνια του γάμου του, η Άλισον παραδέχεται πως δεν ήταν προετοιμασμένη για τους πολλούς τρόπους με τους οποίους θα εκδηλωνόταν το άγχος της για τη διαφορά ηλικίας.
Ο σύζυγός της είναι καλά στην υγεία του, όχι μόνο για έναν άνδρα στα 50 του, αλλά για οποιονδήποτε. Ως ιδιοκτήτης ενός ξενοδοχείου στις Άλπεις, η δουλειά του ήταν σωματικά απαιτητική για χρόνια. Επίσης, ως σκιέρ, είναι πιο fit από τους περισσότερους 20άρηδες. Όπως παραδέχεται, συχνά, δεν μπορεί να συμβαδίσει μαζί του. Αλλά αυτό δεν την σταμάτησε από το να ανησυχεί.
«Πότε ήταν η τελευταία σου κολονοσκόπηση;» ρωτούσε τακτικά τον σύντροφό της η Άλισον. «Θα έπρεπε να πηγαίνεις σε περισσότερα μαθήματα γιόγκα», του έλεγε συχνά. «Είσαι σίγουρος ότι πρέπει να το φας αυτό;», ρωτούσε κοιτάζοντας το σακουλάκι με πατατάκια που αγόρασε για την ίδια.
Η κατάσταση ξεπέρασε την ανησυχία. Όπως εξηγεί, όχι μόνο απέτυχε να πιστέψει ότι ήξερε πώς να φροντίζει τον εαυτό του -όπως το έκανε για δεκαετίες, αλλά τα πρότυπα που εφάρμοζε σε αυτόν δεν ήταν τα ίδια που έβαζε για τον εαυτό της. Σκεφτόταν πως ήταν νεότερη κι έτσι μπορούσε να παραλείπει τις τακτικές εξετάσεις και να τρώει τηγανητά.
«Θέλω απλώς να είσαι κοντά όσο περισσότερο γίνεται», έλεγε η Άλισον στον σύζυγό της όποτε επέστρεφε στο σπίτι, με βλέμμα γεμάτο εκνευρισμό και τον σύντροφό της να τρώει την ίδια στιγμή πατατάκια.
«Έπρεπε απλώς να αποδεχτώ την πραγματικότητα»
Το άγχος της ήταν ακόμη πιο αυξημένο όταν ο σύζυγός της έκανε αυτό που αγαπούσε περισσότερο -να περνάει χρόνο στην εξοχή, μόνος. Για δεκαετίες, έκανε σκι, ορειβασία και έκανε ποδήλατο μέσα σε απομακρυσμένα βουνά και φαράγγια χωρίς κανείς να ξέρει πού βρισκόταν.
Στη συνέχεια, οι δυο τους γνωρίστηκαν, και παρόλο που και η ίδια η Άλισον είχε περάσει χρόνο ζώντας σε ένα αυτοκίνητο και εξερευνώντας άγρια μέρη, «πάντα ενημέρωνα την αδερφή μου για τα σχέδια και κρατούσα μια συσκευή εντοπισμού έκτακτης ανάγκης πάνω μου», λέει χαρακτηριστικά.
Παραδέχεται πως προσπάθησε να «εκπαιδεύσει» τον σύζυγό της να την ενημερώνει για το πού βρίσκεται. Εκείνος κάποιες φορές το έκανε, αλλά κάποιες άλλες όχι. Η Άλισον περιγράφει πως μια χειμωνιάτικη μέρα ο σύντροφός της έκανε σκι σε ένα απομακρυσμένο καταφύγιο και πάνω από δύο ώρες αφότου έπρεπε να είχε φτάσει, συνειδητοποίησε ότι δεν είχε νέα του.
Είχε διανύσει αυτή τη διαδρομή εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες φορές. «Ο πανικός με κατέβαλε λίγο μετά τις 3 μ.μ. Κάλεσα έναν γείτονα που συμμετείχε σε αποστολές έρευνας και διάσωσης. Μέσα σε μια ώρα, ένα ελικόπτερο στριφογύριζε από πάνω, διέσχιζε τα βουνά, αναζητώντας τον άντρα μου», λέει.
Ήταν στο καταφύγιο και μαγείρευε, ενώ είχε ξεχάσει να ανοίξει το τηλέφωνό του. «Λυπάμαι πολύ», είπε όταν τηλεφώνησε και μετά γέλασαν κι οι δυο.
«Αλλά εκείνο το βράδυ, δεν κοιμήθηκα. Σκεφτόμουν ότι μπορούσε να φοράει μια συσκευή εντοπισμού, να πηγαίνει σε γιατρούς, να τρώει λιγότερο τηγανητό φαγητό και να κάνει περισσότερη γιόγκα, αλλά τίποτα από αυτά δεν θα άλλαζε την αλήθεια: Κάθε ζωή, ανεξαρτήτως ηλικίας, πρέπει να τελειώσει. Για να είμαι παρούσα στο γάμο μου, αυτή ήταν η αλήθεια που έπρεπε να αποδεχτώ», καταλήγει η Άλισον.