Όταν η Sue Vincent διαγνώστηκε με προχωρημένο καρκίνο των ωοθηκών, οι γιατροί της είπαν ότι είχε μόνο λίγους μήνες ζωής. Τελικά, ένα θαυματουργό φάρμακο άλλαξε τα πάντα.
Τον Ιούλιο του 2007, η Sue Vincent επέλεξε την Ελλάδα για τις διακοπές της. Απολάμβανε τον ζεστό ήλιο του καλοκαιριού, χαλάρωνε στην παραλία και ένιωθε υπέροχα. «Στις φωτογραφίες από αυτές τις διακοπές, φαίνομαι πολύ καλά», λέει η 71χρονη σήμερα Sue, η οποία ζει στο Σόλιχαλ του Μπέρμιγχαμ με τον σύζυγό της. «Έτσι η διάγνωσή μου δύο μήνες αργότερα, τον Σεπτέμβριο ήταν πραγματικά πολύ απροσδόκητη».
Μετά την επιστροφή από τις διακοπές της, η Sue άρχισε να εμφανίζει ασαφή κοιλιακά συμπτώματα, τα οποία νόμιζε ότι μπορεί να οφείλονταν στο σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου. «Ήμουν φουσκωμένη, ένιωθα κουρασμένη και γενικά αδιαθεσία», περιγράφει στο The Institute of Cancer Research και συνεχίζει:
«Τελικά μερικοί φίλοι με παρότρυναν να πάω στον γιατρό. Μόλις με εξέτασε ο γιατρός, ήταν ξεκάθαρο ότι ανησυχούσε για κάτι και με παρέπεμψε στο νοσοκομείο».
Μετά από περισσότερες εξετάσεις, οι γιατροί ανακοίνωσαν στη Sue είχε καρκίνο των ωοθηκών σταδίου 3C. Ήταν μόλις 54 ετών.
Τι έκανε μετά τη διάγνωση με προχωρημένο καρκίνο των ωοθηκών
Ο καρκίνος των ωοθηκών είναι ο έκτος πιο συχνός καρκίνος στο Ηνωμένο Βασίλειο, με περίπου 7.500 νέες περιπτώσεις κάθε χρόνο. Σύμφωνα με το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Βρετανίας (NHS), τα συμπτώματα περιλαμβάνουν φούσκωμα, μειωμένη όρεξη και πόνο, αλλά απορρίπτονται εύκολα ως άλλες λιγότερο σοβαρές παθήσεις, με αποτέλεσμα η νόσος να διαγιγνώσκεται αργά σε πολλές περιπτώσεις, καθιστώντας έτσι δυσκολότερη τη θεραπεία.
«Ήταν ένα σοκ στην αρχή. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα ότι δεν συμβαίνει σε μένα αυτό, δεν μπορεί να έχω καρκίνο. Αλλά το βλέμμα στα πρόσωπα της οικογένειάς μου τα έλεγε όλα, ήταν σοβαρό», περιγράφει η γυναίκα.
Η Sue υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση και ακολούθησαν έξι κύκλοι χημειοθεραπείας. «Μου φάνηκε δύσκολη η χημειοθεραπεία. Έχασα τα μαλλιά μου, κάτι που για μένα ήταν μεγάλο πράγμα γιατί έχασα την ταυτότητά μου. Πονούσα και ένιωθα πολύ άσχημα μετά από κάθε κύκλο χημειοθεραπείας», θυμάται.
Μετά τη θεραπεία της, οι εξετάσεις της Sue δεν έδειξαν στοιχεία ασθένειας, αλλά οι γιατροί συνέστησαν να κάνει γενετικό έλεγχο. «Μου το πρότειναν επειδή η μαμά μου είχε διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού το 1968. Μετά τη διάγνωσή μου, μας κάλεσαν να κάνουμε εξετάσεις και μας είπαν ότι και οι δύο είχαμε μετάλλαξη BRCA2, πράγμα που σήμαινε ότι είχαμε περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουμε καρκίνο».
Τα BRCA1 και BRCA2 είναι γονίδια που έχουμε όλοι μας, τα οποία συνήθως μας προστατεύουν από τον καρκίνο επιδιορθώνοντας το DNA. Αλλά οι μεταλλάξεις αυτών των γονιδίων -«ελαττωματικές» εκδόσεις που δεν λειτουργούν όπως θα έπρεπε- αυξάνουν τον κίνδυνο ανάπτυξης διαφόρων μορφών καρκίνου, συμπεριλαμβανομένων του μαστού, των ωοθηκών, του προστάτη και του πνεύμονα. Περίπου 1 στα 400 άτομα φέρει τη μετάλλαξη BRCA1 ή BRCA2.
«Ήμουν μπερδεμένη και μετά φοβήθηκα για τις κόρες μου και την υπόλοιπη οικογένεια. Συνειδητοποίησα ότι αν η μαμά και εγώ είχαμε το BRCA2, τότε κατά πάσα πιθανότητα, υπήρχαν άλλα μέλη της οικογένειας που ήταν στην ίδια θέση. Αλλά αφού πέρασε ο φόβος, κατάλαβα ότι αφού πλέον το γνωρίζουμε, ίσως μπορούμε να κάνουμε κάτι γι ‘αυτό», λέει η Sue.
Η επανεμφάνιση του καρκίνου και η κλινική δοκιμή για την ολαπαρίμπη
Στις αρχές του 2010, η Sue έκανε προληπτικά διπλή μαστεκτομή. Λίγο αργότερα, μια εξέταση αίματος έδειξε ότι τα επίπεδα της CA125 –μια πρωτεΐνη που βρίσκεται στο αίμα και είναι καρκινικός δείκτης– είχαν αυξηθεί. Ο γιατρός της είπε να μην ανησυχεί, καθώς πιθανότατα επρόκειτο για κάτι που προκλήθηκε από την πρόσφατη εγχείρησή της. Όμως τους επόμενους μήνες, τα επίπεδά της συνέχισαν να ανεβαίνουν.
«Ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή. Αυτό σήμαινε ότι ο καρκίνος είχε επιστρέψει, αλλά δεν ξέραμε πού, γιατί δεν εμφανιζόταν στις εξετάσεις», λέει η Sue.
Τον Ιούλιο του 2010, μια αξονική τομογραφία τελικά έδειξε ότι ο καρκίνος είχε επιστρέψει σε τρία σημεία και ήταν μη εγχειρήσιμος. «Ήταν σαν βόμβα και η πρόγνωσή μου δεν ήταν καλή. Σε εκείνο το στάδιο μάλλον είχα μερικά χρόνια ζωής, αν ήμουν πολύ τυχερή».
Τότε ήταν που ο γιατρός της Sue της είπε για μια κλινική δοκιμή για μια νέα στοχευμένη θεραπεία που ονομάζεται ολαπαρίμπη. «Όταν άκουσα για πρώτη φορά για την κλινική δοκιμή δεν ήμουν σίγουρη. Αλλά ο γιατρός επέμενε και ένιωσα ότι έπρεπε να κάνω ό,τι μπορώ. Αν η ολαπαρίμπη μπορούσε να μου δώσει λίγο επιπλέον χρόνο, τότε θα την έπαιρνα. Σκέφτηκα επίσης ότι η δοκιμή θα μπορούσε στο μέλλον να βοηθήσει άλλους ανθρώπους με διάγνωση καρκίνου των ωοθηκών», λέει η Sue.
Η Sue ξεκίνησε τη θεραπεία, η οποία περιλάμβανε τη λήψη 16 χαπιών ημερησίως παράλληλα με τη χημειοθεραπεία. «Όταν μπαίνεις σε μια κλινική δοκιμή, δεν ξέρεις αν χρησιμοποιείς το δοκιμαστικό φάρμακο ή το εικονικό φάρμακο. Αλλά όταν είδα 4-5 άτομα να στέκονται γύρω από το κρεβάτι μου στο νοσοκομείο την ώρα που ετοιμαζόμουν να πάρω τα φάρμακα, συνειδητοποίησα ότι μάλλον έπαιρνα ολαπαρίμπη», λέει.
Το ολαπαρίμπη είναι μια στοχευμένη θεραπεία που εμποδίζει την επισκευή των καρκινικών κυττάρων. «Ήταν το πρώτο φάρμακο για τον καρκίνο που εγκρίθηκε και στρέφεται κατά μιας κληρονομικής γενετικής μετάλλαξης. Στοχεύει σε καρκίνους με ελαττωματικά γονίδια BRCA1 ή BRCA2», εξηγεί ο καθηγητής Johann de Bono, καθηγητής Πειραματικής Ιατρικής στο Ινστιτούτο Έρευνας για τον Καρκίνο του Λονδίνου, ο οποίος ηγήθηκε της πρώτης φάσης της κλινικής δοκιμής.
Οι ακτινογραφίες και οι εξετάσεις αίματος έδειξαν ότι η Sue ανταποκρινόταν καλά στη νέα θεραπεία. Αλλά καθώς περνούσαν οι μήνες, ανησυχούσε ότι ο καρκίνος της θα επέστρεφε. «Ήλπιζα για επιπλέον 12 έως 18 μήνες ζωή όταν συμμετείχα στη δοκιμή. Ένα χρόνο αργότερα, νόμιζα ότι πλησίαζα εκείνη την εποχή και ότι ο καρκίνος μου θα επανέλθει, αλλά αυτό δεν συνέβη», λέει.
«Για περίπου 2-3 χρόνια, κάθε φορά που έβλεπα τον γιατρό μου ένιωθα αυτό το συναίσθημα καθώς πήγαινα στο νοσοκομείο, ότι αυτή θα είναι η μέρα που θα μου ανακοινώσει τα δυσάρεστα. Αλλά είμαι εδώ, 14 χρόνια μετά».
Επαναστατικό εμβόλιο προλαμβάνει τον καρκίνο των ωοθηκών- Σε ποιες γυναίκες θα δοκιμαστεί
Οι εξετάσεις της Sue συνεχίζουν να μην δείχνουν στοιχεία ασθένειας και η ίδια αισθάνεται εξαιρετικά καλά. «Από τότε που άρχισα να παίρνω ολαπαρίμπη, έχουν συμβεί πολλά πράγματα. Τα πρώτα μου εγγόνια γεννήθηκαν το 2012 και τώρα έχω πέντε. Αν δεν υπήρχε η δοκιμή δεν θα τα είχα συναντήσει ποτέ», καταλήγει.