Ο πόνος στη μέση επηρεάζει τουλάχιστον 619 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως και ο αριθμός αυτός αναμένεται να αυξηθεί σε 843 εκατομμύρια ανθρώπους μέχρι το 2050, σύμφωνα με εκτιμήσεις.
Δυστυχώς, σχεδόν το 70% των ανθρώπων που αναρρώνουν από ένα επεισόδιο οσφυαλγίας έχουν υποτροπή μέσα σε ένα χρόνο. Εκτός από την οξεία σωματική δυσφορία και τον χαμένο χρόνο στην εργασία, η θεραπεία απαιτεί συχνά εκπαίδευση, φυσικοθεραπεία και ασκήσεις όπως το pilates που μπορεί να απαιτούν αμοιβές ή εξειδικευμένο εξοπλισμό.
Η χειρότερη τσάντα για τη σπονδυλική στήλη – Πώς θα προστατέψουμε το μυοσκελετικό μας σύστημα
Ωστόσο, υπάρχει ένας εύκολος, δωρεάν τρόπος πρόληψης του πόνου στη μέση, τουλάχιστον για λίγο, σύμφωνα με μια νέα τυχαιοποιημένη κλινική δοκιμή. Τα άτομα στη μελέτη που περπατούσαν τακτικά μετά από τουλάχιστον ένα επεισόδιο οσφυαλγίας ήταν απαλλαγμένα από πόνο σχεδόν δύο φορές περισσότερο από εκείνους που δεν το έκαναν.
«Η ομάδα παρέμβασης είχε λιγότερα περιστατικά πόνου που περιορίζει τη δραστηριότητα σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου και μεγαλύτερη μέση περίοδο πριν εμφανιστεί υποτροπή, με διάμεσο 208 ημέρες σε σύγκριση με 112 ημέρες», δήλωσε ο συγγραφέας Mark Hancock, καθηγητής φυσιοθεραπείας στο Πανεπιστήμιο Macquarie στο Σύδνεϋ.
«Το περπάτημα είναι μια άσκηση χαμηλού κόστους, ευρέως προσβάσιμη και απλή, me την οποία μπορεί να ασχοληθεί σχεδόν ο καθένας, ανεξαρτήτως γεωγραφικής θέσης, ηλικίας ή κοινωνικοοικονομικής κατάστασης», πρόσθσε ο Δρ. Hancock.
Περπάτημα για τουλάχιστον 30 λεπτά
Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό The Lancet, παρακολούθησε 701 ενήλικες Αυστραλούς, κυρίως γυναίκες στα 50 τους, οι οποίοι είχαν αναρρώσει πρόσφατα από ένα επεισόδιο οσφυαλγίας που εκτροχίασε την ικανότητά τους να εκτελούν καθημερινές δραστηριότητες. Κάθε άτομο μπήκε τυχαία σε ομάδα ελέγχου χωρίς παρέμβαση ή εξατομικευμένο πρόγραμμα βάδισης και εκπαίδευσης.
Απώλεια βάρους: Το κόλπο που καίει περισσότερες από 400 θερμίδες την ημέρα χωρίς να ιδρώσετε
Τα άτομα της ομάδας παρέμβασης κλήθηκαν να κάνουν έως και 30 λεπτά περπάτημα πέντε φορές την εβδομάδα σε μια περίοδο έξι μηνών με ταχύτητες προσαρμοσμένες στην ηλικία, τη φυσική ικανότητα και τις ατομικές προτιμήσεις. Επιτρεπόταν επίσης το τζόκινγκ.
«Μετά από τρεις μήνες, οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που συμμετείχαν περπατούσαν τρεις έως πέντε ημέρες την εβδομάδα για 130 λεπτά κατά μέσο όρο συνολικά», είπε ο Δρ. Hancock στο CNN.
Ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες να φορούν βηματόμετρα για να παρακολουθούν τα καθημερινά τους βήματα και να κρατούν ένα ημερολόγιο περπατήματος. Στους τρεις μήνες του προγράμματος, φορούσαν επίσης ένα επιταχυνσιόμετρο που μετρούσε αντικειμενικά τον ημερήσιο αριθμό βημάτων και την ποσότητα του γρήγορου περπατήματος ή άλλης σωματικής δραστηριότητας.
Το πρόγραμμα παρείχε επίσης έξι εκπαιδευτικές συνεδρίες καθοδηγούμενες από φυσιοθεραπευτή σε διάστημα έξι μηνών, ένα πιο οικονομικό μοντέλο από την τυπική θεραπεία. «Περιλάβαμε 3 τυπικές συνεδρίες με έναν φυσιοθεραπευτή και 3 σύντομες τηλεφωνικές συνομιλίες. Στις λίγες προηγούμενες μελέτες προγραμμάτων άσκησης για πρόληψη του πόνου στην πλάτη, η παρέμβαση περιελάμβανε περίπου 20 ομάδες», είπε ο Δρ. Hancock.
«Συζητήσαμε επίσης απλές στρατηγικές για τη μείωση του κινδύνου επανεμφάνισης οσφυαλγίας και οδηγίες για το πώς να αυτοδιαχειριστείτε τυχόν μικρές υποτροπές. Η εκπαίδευση ήταν ενσωματωμένη στις ίδιες συνεδρίες με τη συνταγή για περπάτημα», συμπλήρωσε.
Πόνος στη μέση: Οικονομική παρέμβαση το περπάτημα
Εκτός από το ότι παρέχει στους συμμετέχοντες μεγαλύτερες περιόδους χωρίς πόνο, το πρόγραμμα βάδισης μείωσε κατά το ήμισυ τον χρόνο που λείπουν από την εργασία και τις ιατρικές επισκέψεις, δήλωσε η επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης Natasha Pocovi, μεταδιδακτορική συνεργάτιδα στο Macquarie.
«Οι παρεμβάσεις που βασίζονται στην άσκηση για την πρόληψη του πόνου στην πλάτη που έχουν διερευνηθεί προηγουμένως είναι τυπικά ομαδικές και χρειάζονται στενή κλινική επίβλεψη και ακριβό εξοπλισμό, επομένως είναι πολύ λιγότερο προσβάσιμες στην πλειονότητα των ασθενών. Η μελέτη μας έδειξε ότι αυτό το αποτελεσματικό και προσιτό μέσο άσκησης έχει τη δυνατότητα να εφαρμοστεί με επιτυχία σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από άλλες μορφές άσκησης», πρόσθεσε.
Λόγω της δομής της μελέτης, δεν ήταν δυνατό να προσδιοριστεί πόσο από το όφελος οφειλόταν στο περπάτημα ή στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα που παρείχαν οι φυσιοθεραπευτές. «Πιστεύουμε ότι είναι πιθανό τα δύο συστατικά να αλληλοσυμπληρώνονται, με την εκπαίδευση να βοηθά να ξεπεραστεί η αποφυγή και ο φόβος της κίνησης, ενώ το πρόγραμμα εκπαίδευσης υγείας και βάδισης οδήγησε σε αλλαγή συμπεριφοράς», σημείωσε ο Δρ. Hancock.
Ωστόσο, επειδή η παρέμβαση φάνηκε να είναι καθοδήγηση συμπεριφοράς και όχι πραγματική φυσικοθεραπεία, η πράξη του περπατήματος μπορεί πράγματι να ήταν ο βασικός λόγος βελτίωσης, είπε η A. Lynn Millar, συνταξιούχος φυσιοθεραπεύτρια και πρώην καθηγήτρια στο Winston-Salem State University της Βόρειας Καρολίνας, που δεν συμμετείχε στη μελέτη.
«Αυτό είναι σημαντικό, καθώς πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι η απόκριση στον πόνο είναι εν μέρει μια απόκριση συμπεριφοράς. Η προπόνηση ήταν περιορισμένης διάρκειας, επομένως μπορούν να προτείνουν ότι η πρωταρχική παρέμβαση του περπατήματος ήταν ο κύριος συντελεστής στη μακροπρόθεσμη ανταπόκριση», κατέληξε.