Μια συγκλονιστική μαρτυρία μιας γυναίκας που έχασε τον αγαπημένο της σύζυγο και είναι σίγουρη ότι η ψυχή του παραμένει δίπλα της. Πώς ξεπέρασε το θάνατο του και συνέχισε τη ζωή της.
«Όταν έχασα το σύζυγό μου, Ντέιβ, ο κόσμος μου γκρεμίστηκε ωστόσο άρχισα να βλέπω σημάδια που με έκαναν να πιστέψω ότι υπάρχει άλλη ζωή», λέει η Αμερικανίδα Ρέιτσελ Μπλατ, συγγραφέας, παιδαγωγός και μητέρα δύο αγοριών. Έχει μοιραστεί την εμπειρία της, για τον έναν χρόνο που ο σύζυγός ήταν άρρωστος από καρκίνο και όσα επακολούθησαν μετά το θάνατό του. Όσα έχει εκμυστηρευτεί έχουν εμπνεύσει πολύ κόσμο που παλεύει με το πένθος.
Στο άρθρο που έγραψε για την Huffpost περιγράφει ως εξής την προσωπική της ιστορία: «Ο Ντέιβ και εγώ είχαμε αυτό που θεωρώ παραδοσιακό γάμο. Αυτός δούλευε και εγώ μεγάλωνα τα αγόρια μας. Στα 17 χρόνια που ήμασταν μαζί, δεν είχαμε ποτέ κάνει κουβέντα για το τι θα κάναμε αν πέθαινε ένας από εμάς», λέει.
Λίγο καιρό μετά τον θάνατο του Ντέιβ, οι άνθρωποι άρχισαν να την ωθούν να μαζέψω τα κομμάτια της και να αναζητήσει μία νέα προοπτική. Ένας φίλος της είπε: «Ο καρκίνος σου πήρε ήδη τόσα πολλά. Είσαι μόλις 51 ετών. Απόλαυσε τη ζωή σου». Ο θείος της την συμβούλευσε: «Η ζωή είναι καλύτερη με έναν σύντροφο συνέχισε τη ζωή σου».
Όπως λέει η Ρέιτσελ, αυτοί οι άνθρωποι της έλεγαν πράγματα που ήξερε ήδη. «Ήθελα να γεμίσω τη γιγάντια τρύπα στη ζωή μου χωρίς τον Ντέιβ στο πλευρό μου. Ήθελα να νιώσω ξανά επιθυμία και να γίνω επιθυμητή. Ήθελα να ξεπεράσω τη θλίψη και να ξαναβρώ τη χαρά».
Πώς προσπάθησε να ξεπεράσει τον θάνατο του συζύγου της
Η Ρέιτσελ δημιούργησε ένα προφίλ γνωριμιών: «Κάθε φορά που συναντούσα κάποιον, έβγαζα τη βέρα μου αλλά δεν έβγαλα ποτέ το δαχτυλίδι που μου έκανε δώρο ο Ντέιβ. Έπαιζα μαζί του κάτω από το τραπέζι, σύροντάς το πάνω-κάτω με το δάχτυλό μου, καθώς εξασκούσα τις δεξιότητές μου στο φλερτ με κάθε νέο εν δυνάμει σύντροφο».
«Το μυαλό μου πήγαινε πάντα πίσω στον Ντέιβ. Συνέκρινα τον άντρα με τον οποίο ήμουν μαζί του. Είχα φτιάξει μια λίστα με τα πράγματα που αγαπούσε στον Ντέιβ: “Έχει την ίδια αίσθηση του χιούμορ; Μπορεί να κάνει μπάρμπεκιου; Να κάνει ποδήλατο; Αφιερώνει χρόνο για να δει το ηλιοβασίλεμα; Θα μου έφερνε καφέ στο κρεβάτι; Και τελευταίο, αλλά σίγουρα όχι λιγότερο σημαντικό — θα τον ενέκρινε ο Ντέιβ;”», σκεφτόταν η γυναίκα.
Το πρώτο ραντεβού που βγήκε μετά το θάνατο του άντρα της το περιγράφει ως εξής: «Καθώς επέστρεφα στο σπίτι από το ραντεβού που φίλησα για πρώτη φορά κάποιον που δεν ήταν ο Ντέιβ, έκλαψα στο αυτοκίνητό μου και ζήτησα συγγνώμη από τον σιωπηλό δικαστή που φαντάστηκα να κάθεται στην άδεια θέση δίπλα μου. “Μου αξίζει να είμαι χαρούμενη!” Ούρλιαξα στον Ντέιβ. Του έλεγα ξανά και ξανά ότι θα ήθελα να ήταν αυτός που με είχε φιλήσει, ότι δεν ήθελα να είμαι με κανέναν άλλο. Ήθελα απλώς πίσω την “τέλεια ατελή” ζωή μας».
Ποια είναι η απλή φράση που βοηθά να ζήσετε μια πιο ευτυχισμένη ζωή!
Απομακρύνθηκε από τους γύρω της
Όπως περιγράφει η Ρέιτσελ, αγωνίστηκε να σταθεί στα πόδια της ως μόνη γονέας, αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στην οργή, τα δάκρυα, την εξάντληση και, περιστασιακά, την υπερηφάνεια. Μισούσε όταν οι φίλοι της έλεγαν πόσο δυνατή είναι, πόσο καλή δουλειά κάνει και ότι δεν μπορούσαν να φανταστούν τι περνούσε. Αποτραβήχτηκε και απομονώθηκε από τον κόσμο στον οποίο ανήκε κάποτε και την κοινότητα που την στήριξε.
«Συνέχισα να ψάχνω για σημάδια του άντρα μου που έφυγε. Μια μέρα σε μια βόλτα με τα σκυλιά μου, ένα νεαρό γεράκι όρμησε σε αργή κίνηση, χαμηλά και κοντά μας, πριν προσγειωθεί σε ένα κοντινό δέντρο. Ήταν τόσο κοντά, που μπορούσα να δω τα περίπλοκα σχέδια στο βαθύ καφέ κεφάλι του, τον λευκό λαιμό και τα ριγέ φτερά του. Εκείνη την ώρα άκουσα τον Ντέιβ να μου ψιθυρίζει στο αυτί: “Σταμάτα. Κοιτάξτε το νεαρό γεράκι. Μπορείς να το καταλάβεις από τα χρώματά του;”», συνεχίζει η Ρέιτσελ.
Σταμάτησε για να τραβήξει μια φωτογραφία του υπέροχου πουλιού. Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν και τότε ο αέρας γύρω της άλλαξε. Τα σκυλιά στάθηκαν σιωπηλά. Ο καυτός ήλιος του Σεπτεμβρίου χάθηκε για μια στιγμή πίσω από ένα σύννεφο και ένιωσε να περιτριγυρίζεται από δροσερό αέρα. «Το σώμα μου μυρμήγκιαζε σαν να υπήρχε ένα βάρος στον ώμο μου — σαν ένα χέρι να ήταν τυλιγμένο γύρω μου», αναφέρει χαρακτηριστικά η γυναίκα.
Τελικά, το πουλί πέταξε. Μετά, λίγα μόλις βήματα αργότερα, είδε ένα μεγάλο καφέ και άσπρο φτερό να κάθεται πάνω σε ένα σωρό από φύλλα. Είχε δει φτερά πριν, αλλά αυτό δεν ήταν συνηθισμένο φτερό. Όπως λέει, ήταν πολύ μακρύ και εντελώς άθικτο. Εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκε μια ανάρτηση στο Facebook που έγραφε: «Τα φτερά είναι δώρα από την άλλη πλευρά».
Η στιγμή που κατάλαβε ότι ο σύζυγός της θα ήταν για πάντα μαζί της -και τον «άφησε»
«Ποτέ δεν πίστεψα σε πνεύματα, φύλακες αγγέλους ή φαντάσματα. Αλλά εκείνη τη στιγμή, ήξερα σίγουρα ότι ο Ντέιβ ήταν μαζί μου. Μου υπενθύμιζε ότι η ζωή είναι γεμάτη ομορφιά. Μου υπενθύμιζε να αφήσω τον θυμό μου – να απολαύσω τη ζωή μου», γράφει η Ρέιτσελ.
Μια εβδομάδα αργότερα, το δαχτυλίδι του Ντέιβ βγήκε στο ντους, χτύπησε στο πάτωμα και αναπήδησε από το πλακάκι. Η γυναίκα ο άρπαξε λίγο πριν μπει στην αποχέτευση και το αγκάλιασε σφιχτά στο στήθος της πριν το φορέσω ξανά στο δάχτυλό της. Λίγες μέρες μετά, το δαχτυλίδι έπεσε ξανά από το χέρι μου και το βρήκε πεταμένο στο μπάνιο. Κατέρρευσε στο πάτωμα, τρέμοντας. Ένα χρόνο από τότε που πέθανε ο Ντέιβ, το δαχτυλίδι δεν είχε βγει ποτέ. Τώρα, είχε συμβεί δύο φορές σε μια εβδομάδα.
«Δεν ήθελα να είναι σημάδι, αλλά δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ αν αυτά τα περιστατικά σήμαιναν κάτι και γιατί φορούσα ακόμα το δαχτυλίδι μετά από τόσο καιρό. Ήταν για να τον κρατήσω κοντά; Για να τιμήσω τη μνήμη του; Δεν ήξερα», αναρωτιέται και η ίδια.
Την επόμενη μέρα, σε μια εκδήλωση μεταξύ παλιών φίλων, θυμάται πως άγγιξε τον δείκτη της, νιώθοντας τη γνωστή έλξη του μαλακού μετάλλου, όπως είχε κάνει τόσες φορές στο παρελθόν. Αλλά το δαχτυλίδι είχε φύγει. Μπορεί να το είχε ακούσει να πέφτει στα ξύλινα πατώματα του σπιτιού, μέσα στο αυτοκίνητό της, στο μονοπάτι έξω από το σπίτι ή στην τσέπη του φορέματός της.
«Έψαξα παντού. Ακολούθησα τη διαδρομή μου ξανά και ξανά και ξανά. Νοίκιασα ακόμη και ανιχνευτή μετάλλων. Αλλά με τον ίδιο τρόπο που ήξερα ότι κάτι ιδιαίτερο συνέβαινε όταν είδα αυτό το γεράκι, ήξερα επίσης ότι δεν θα έβρισκα ποτέ ξανά το δαχτυλίδι», αναφέρει και συνεχίζει:
Τα 4 πράγματα που λένε οι περισσότεροι άνθρωποι πριν πεθάνουν, σύμφωνα με κορυφαίο ογκολόγο
«Ήταν ο Ντέιβ; Ήταν αυτός ο τρόπος του να μου πει ότι δεν χρειαζόταν πλέον να χρησιμοποιώ το δαχτυλίδι του ως ασπίδα ενάντια στον κόσμο ή το μέλλον; Ήταν αυτό ένα μήνυμα που μου έλεγε ότι, ενώ η αγάπη μας δεν θα εξαφανιζόταν ποτέ, δεν χρειαζόταν να τον κρατάω τόσο σφιχτά; Και ότι ήρθε η ώρα να προχωρήσω, και ήθελε να με βοηθήσει να φύγω;».
Τότε ήταν που σκέφτηκε το φτερό και όλα τα συναισθήματα, τις αισθήσεις και τις ανεξήγητες στιγμές που είχεα βιώσει από τον θάνατο του συζύγου της και που μπορεί να σημαίνουν κάτι που μπορεί να είναι απόδειξη μιας σύνδεσης μαζί του, πέρα από αυτόν τον κόσμο. «Θα μπορούσε να είναι αληθινό; Ή μήπως η καρδιά μου, το μυαλό μου και η θλίψη μου έκαναν κόλπα;», αναρωτιέται.
«Δεν ήξερα, αλλά τελικά κατάλαβα ότι δεν χρειαζόταν να μάθω. Δεν είχε σημασία τι ήταν αληθινό γιατί ήξερα ήδη τι ήταν αλήθεια: ο Ντέιβ θα ήταν πάντα μαζί μου, αλλά δεν θα επέστρεφε για να ζήσει αυτή τη ζωή μαζί μου. Έπρεπε να το κάνω μόνη μου – και ήρθε η ώρα να ανοίξω την καρδιά μου και να αρχίσω πραγματικά να ζω ξανά», καταλήγει η Ρέιτσελ..