Η νόσος Αλτσχάιμερ θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με ένα φάρμακο που χρησιμοποιούν οι ιατροί εδώ και δεκαετίες για άλλες παθήσεις, σύμφωνα με νέα έρευνα.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ένας τύπος φαρμάκου που χρησιμοποιείται για την πρόκληση τοκετού στις εγκύους επιταχύνει επίσης το σύστημα που καθαρίζει τα «απόβλητα» από τον εγκέφαλο.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ορισμένοι αποκαλούν τη νόσο Αλτσχάιμερ, «βρώμικη ασθένεια του εγκεφάλου». Όταν το σύστημα διάθεσης επιβραδύνεται, τα τοξικά απόβλητα συσσωρεύονται στον εγκέφαλο, συνωστίζοντας και βλάπτοντας τους υγιείς ιστούς.
Η εφαρμογή φαρμάκων που προκαλούν μυϊκές συσπάσεις μπορεί να αποκαταστήσει μέρος αυτής της λειτουργίας, δήλωσε ο Δρ Douglas Kelley, καθηγητής μηχανολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ, ο οποίος ηγήθηκε της μελέτης.
Αυτού του είδους τα φάρμακα, που χρησιμοποιούνται για να βοηθήσουν στον τοκετό πάνω από ένα εκατομμύριο εγκυμοσύνες ετησίως, μπορούν να ληφθούν ως χάπι, ενδοφλέβια ή να εφαρμοστούν ως τοπικό φάρμακο για την αντιμετώπιση του Αλτσχάιμερ.
«Η έρευνα αυτή δείχνει ότι η αποκατάσταση της λειτουργίας των λεμφαγγείων του τραχήλου της μήτρας μπορεί να διασώσει ουσιαστικά την πιο αργή απομάκρυνση των «αποβλήτων» από τον εγκέφαλο που σχετίζεται με την ηλικία» δήλωσε στη dailymail ο Δρ Kelley.
Και πρόσθεσε πως αυτό επιτεύχθηκε με ένα φάρμακο που χρησιμοποιείται ήδη κλινικά, προσφέροντας μια πιθανή νέα θεραπεία.
Η μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature Aging, εξέτασε τη σύνθετη σειρά σηράγγων και αντλιών που χρησιμοποιεί ο εγκέφαλος για την απομάκρυνση των «αποβλήτων» και ονομάζεται γλυμφατικό σύστημα.
Το σύστημα αντλεί υγρό πάνω από τους ιστούς του εγκεφάλου, ξεπλένοντας τα παλιά κύτταρα και τις πρωτεΐνες που θα μπορούσαν να σκουριάσουν και να βλάψουν τους νευρώνες.
Σε έναν νεαρό και υγιή εγκέφαλο, το σύστημα αυτό είναι καλά «λαδωμένο» και αποτελεσματικό. Αλλά επιβραδύνεται καθώς γερνάμε ή αναπτύσσουμε άνοια.
Μια θεωρία για τη νόσο Αλτσχάιμερ είναι ότι αυτή η επιβράδυνση επιτρέπει τη συσσώρευση πρωτεϊνών που ονομάζονται βήτα αμυλοειδές.
Το βήτα αμυλοειδές είναι μια φυσική πρωτεΐνη, η οποία στους νέους εγκεφάλους επεξεργάζεται και όταν δεν είναι πλέον χρήσιμη, αποστέλλεται στο σώμα για επεξεργασία.
Αλλά στη νόσο Αλτσχάιμερ, δέσμες αυτών των δυσλειτουργικών πρωτεϊνών μπορούν να συσσωρευτούν, εκτοπίζοντας και σκοτώνοντας τον υγιή εγκεφαλικό ιστό.
Αλτσχάιμερ: Τα άτομα με αυτά τα γονίδια αναπτύσσουν νωρίτερα τη νόσο και εκδηλώνουν συμπτώματα
Μια παρόμοια διαδικασία συμβαίνει με μια διαφορετική πρωτεΐνη που ονομάζεται α-συνουκλεΐνη στη νόσο του Πάρκινσον.
Ο Δρ Kelley μπόρεσε να παρατηρήσει πώς τα συστήματα «αποβλήτων» του εγκεφάλου επιβραδύνονται με την ηλικία στα ποντίκια, επισημαίνοντας τις αντλίες στον εγκέφαλό τους και καταγράφοντας τη λειτουργία τους.
Διαπίστωσε ότι σε νεαρά, υγιή ποντίκια, οι αντλίες αυτές λειτουργούσαν γρήγορα, παρέχοντας μια σχεδόν σταθερή ροή «βρώμικου» υγρού έξω από τον εγκέφαλο.
Όμως, σε ηλικιωμένα ποντίκια, οι συσπάσεις επιβραδύνονταν κατά περίπου 63%, αφήνοντας περισσότερη «βρωμιά» να συσσωρευτεί στον εγκέφαλο.
Η παρατήρηση αυτής της καθυστερημένης άντλησης οδήγησε τους ερευνητές να εξετάσουν ένα είδος φαρμάκου που χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια, τα λεγόμενα προστανοειδή.
Τα προστανοειδή είναι φάρμακα που επηρεάζουν τις προσταγλανδίνες, έναν τύπο λίπους που παράγει το σώμα σας με φυσικό τρόπο και ο οποίος προκαλεί μυϊκές συσπάσεις, μεταξύ άλλων.
Αυτά τα φάρμακα είναι χρήσιμα σε ένα ευρύ φάσμα ιατρικών καταστάσεων – από τη βοήθεια για την πρόκληση μυϊκών συσπάσεων στον τοκετό, έως τη θεραπεία του γλαυκώματος και τη μεταβολή της ροής του αίματος.
Οι ερευνητές εφάρμοσαν ένα είδος τοπικού προστανοειδούς φαρμάκου στο λαιμό των ποντικιών, ακριβώς πάνω από τις αντλίες που επεξεργάζονται τα «απόβλητα» του εγκεφάλου. Η θεωρία ήταν ότι αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει την επαναλειτουργία των μυών στις αντλίες.
Το φάρμακο επιτάχυνε τις αντλίες των ηλικιωμένων ποντικιών – καθιστώντας τες εξίσου αποτελεσματικές με τα νεαρά, υγιή ποντίκια στην απομάκρυνση του παλιού υγρού από τον εγκέφαλο.
«Μπορεί κανείς να δει πώς αυτή η προσέγγιση, ίσως σε συνδυασμό με άλλες παρεμβάσεις, θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για μελλοντικές θεραπείες γι’ αυτές τις ασθένειες» δήλωσε ο Δρ Kelley.