Μετά από τέσσερις μήνες κλιμακούμενου πόνου στην πλάτη, άκαρπες επισκέψεις σε γιατρούς και μία επίσκεψη στα επείγοντα, ένας άνδρας μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο, ανίκανος να κινηθεί και νιώθοντας σαν να τον μαχαιρώνουν στην πλάτη.
Εκεί έλαβε μια σοκαριστική διάγνωση. «Εγώ ήμουν σίγουρος ότι απλά είχα έναν στριμμένο μυ. Οι γιατροί μου είπαν ότι ήταν καρκίνος – και δεν υπήρχε θεραπεία», θυμάται ο ίδιος.
Πώς ξεκίνησε ο πόνος που αποδείχθηκε… καρκίνος
Ένας σεμνός αλλά ορμητικός άντρας, ο John Cadwallader, που έτρεχε μαραθώνιους και συμμετείχε σε αγώνες πυγμαχίας όταν ήταν νεότερος, αρχικά προσπάθησε να αποφύγει τον πόνο στην πλάτη του. «Ξεκίνησε από τη δεξιά πλευρά, μετά ακτινοβολούσε παντού», θυμάται.
Ήταν Απρίλιος του 2012 και ο 61χρονος τότε John -μηχανικός περιβάλλοντος και πατέρας δύο παιδιών- ήταν σε τέτοια ζάλη που δεν θυμόταν να έχει ακούσει τη λέξη «μυέλωμα», έναν τύπο καρκίνου του αίματος. Το μυέλωμα είναι γνωστό ότι είναι ένας από τους καρκίνους που αργεί πολύ να διαγνωστεί, με σχεδόν το ένα τρίτο των περιπτώσεων να διαγιγνώσκονται σε τμήματα επειγόντων περιστατικών.
«Συχνά εμφανίζεται με μη συγκεκριμένο τρόπο, με κόπωση και πόνο στην πλάτη», λέει ο καθηγητής Graham Jackson, σύμβουλος αιματολόγος στο Νοσοκομείο Freeman. «Υπάρχει μια εξέταση αίματος για αυτό, αλλά είναι σημαντικό να θυμάστε να την κάνετε».
Αυτή η εξέταση αίματος ελέγχει για πρωτεΐνες «Μ», που παράγονται από κύτταρα μυελώματος. Όταν αυτό το τεστ έγινε στη δεύτερη επίσκεψη του John στα επείγοντα, το επίπεδό του ήταν 69 -περισσότερο από 10 υποδηλώνει ενεργή ασθένεια. Ο John έμεινε στο νοσοκομείο εν αναμονή της θεραπείας για τον καρκίνο και καθώς μεταφέρθηκε στην ογκολογική πτέρυγα, η αρχική του ψυχραιμία υποχώρησε.
Θυμάται ότι έσφιξε το χέρι του γιου του, Μαρκ, τότε 23 ετών, παγωμένος από το σοκ. «Κοίταξα το πρόσωπο του Μαρκ και σκέφτηκα: “Δεν είναι έτοιμος για αυτό, δεν πάω πουθενά”», λέει ο John. Του είπαν ότι το μέσο ποσοστό επιβίωσης είναι πέντε χρόνια. «Ξέσπασα σε κλάματα, σκεπτόμενος: “Μπορεί να είμαι νεκρός την επόμενη εβδομάδα“», λέει ο John.
Η αρχική θεραπεία
Υποβλήθηκε σε έξι μήνες χημειοθεραπεία και έλαβε το αντικαρκινικό φάρμακο λεναλιδομίδη, μια στοχευμένη θεραπεία που παρεμποδίζει την ανάπτυξη των κυττάρων του μυελώματος. «Η χημειοθεραπεία με έκανε αδύναμο. Τα συναισθήματά μου κυμαίνονταν ανάλογα με το πόσο άρρωστος ένιωθα. Με τρέλανε το ότι μπορεί να μην φτάσω να πάρω τη σύνταξή μου», θυμάται.
Η αρχική του θεραπεία μείωσε τα κύτταρα του μυελώματος, ώστε να μπορέσει να κάνει εντατική χημειοθεραπεία, με ένα φάρμακο που ονομάζεται μελφαλάνη, και μεταμόσχευση δικών του βλαστοκυττάρων. Μετά από αυτή τη μεταμόσχευση, ο John πήρε σιγά σιγά την ενέργειά του πίσω. Έφτιαξε ένα σπίτι στην Ουαλία και μετακόμισε εκεί το 2016. Αλλά το 2017, το επίπεδο πρωτεΐνης Μ του είχε φτάσει στο 23 και χρειαζόταν περισσότερη χημειοθεραπεία και άλλη μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων.
Παρά το γεγονός ότι προχώρησε σε ένα νέο φάρμακο, το daratumumab, μέχρι το 2019, υποτροπίασε ξανά. «Ο σύμβουλος του NHS είπε ότι δεν υπήρχε τίποτα άλλο που θα μπορούσε να με βοηθήσει», λέει ο John.
«Πήγα να δω έναν άλλο ειδικό για το μυέλωμα για μια δεύτερη γνώμη, ο οποίος είπε ότι μπορούσε να μου προσφέρει μόνο ανακουφιστική φροντίδα. Αυτό ήταν φρικτό. Ήθελα να τους αποδείξω ότι κάνουν λάθος. Κοιτούσα τη θεραπεία με κύτταρα CAR-T από το 2019 περίπου και βρήκα ένα βίντεο του Δρ. Sikander Ailawadhi, από την Mayo Clinic, σχετικά με τις δοκιμές εκεί», εξήγησε ο John και συνέχισε:
«Τηλεφώνησα στην Κλινική Mayo μέσα σε λίγες μέρες από τότε που είδα το βίντεο και έκλεισα ένα τηλεφωνικό ραντεβού με τον Δρ. Ailawadhi. Μετά πήγα να τον δω τον Οκτώβριο του 2021 και είπε ότι θα προσπαθήσει να με βάλει στη δοκιμή. Το τηλεφώνημα ήρθε μια Πέμπτη του Ιανουαρίου 2022 και έπρεπε να είμαι εκεί μέχρι την Τρίτη», θυμάται ο John.
Η μετάβαση στις ΗΠΑ για την πειραματική θεραπεία
«Ήμουν χαρούμενος που άφησα τα πάντα και πήγα. Αυτό ήταν για να μείνω ζωντανός. Οι γιατροί μου εδώ φάνηκαν έκπληκτοι. Ποτέ δεν ήμουν το είδος του ανθρώπου που διάβαζε για ιατρικές θεραπείες αιχμής. Αλλά το κατάφερα», περιγράφει ο John.
Χρειάστηκε να περάσει πέντε ώρες στην κλινική για τη συλλογή των Τ-κυττάρων, ενώ για τη μεταμόσχευση έμεινε στην κλινική Mayo για μια εβδομάδα. Αναμενόταν να παραμείνει στις ΗΠΑ για έως και έξι μήνες για παρακολούθηση ως μέρος του πρωτοκόλλου της δοκιμής, αλλά μέσα σε λίγους μήνες από τη θεραπεία, τον Ιούνιο του 2022, ο John κατέρρευσε με βακτηριακή λοίμωξη.
«Ξύπνησα στην εντατική τρεις εβδομάδες αργότερα για να βρω τους γιους μου δίπλα στο κρεβάτι να μου κρατούν το χέρι», λέει. Ο John είχε αναπτύξει σήψη και έπρεπε να εγκαταλείψει τη δοκιμή, περνώντας περισσότερο από δύο μήνες σε ένα κέντρο αποκατάστασης.
«Όταν μπήκα μέσα, μπορούσα να σταθώ όρθιος μόνο για πέντε δευτερόλεπτα και οι γιατροί εκεί δεν ήξεραν αν θα περπατούσα ξανά». Του κόστισε 50.000 δολάρια, αλλά, κόντρα σε όλες τις πιθανότητες, συνήλθε. Και από τότε που έφυγε από τις ΗΠΑ τον Σεπτέμβριο του 2022, το επίπεδο M έχει πλέον μειωθεί στα τέσσερα.
«Η μεγαλύτερη επιτυχία της θεραπείας με κύτταρα CAR-T για τον John είναι ότι του έδωσε χρόνο, όταν βρισκόταν στο τέλος του δρόμου», ανέφερε ο Δρ. Dr Ailawadhi —και αυτό περιλαμβάνει ενδεχομένως τη συμμετοχή του σε μελλοντικές δοκιμές.
Ο John κάνει τώρα μηνιαίες ενδοφλέβιες εγχύσεις αντισωμάτων, που χορηγούνται σε ασθενείς με χαμηλό ανοσοποιητικό σύστημα. Πλέον, έχουν περάσει 11,5 χρόνια, με τη νόσο να είναι σταθερή και χωρίς συμπτώματα.